Wrzodziejące zapalenie jelita grubego to choroba przewlekła, charakteryzująca się okresami zaostrzeń i remisji. Od 1990 r. zapadalność na wrzodziejące zapalenie jelita grubego stale rośnie, zwłaszcza w krajach rozwijających się¹. W Europie wynosi ok. 10/100 000 mieszkańców. Szczyt zachorowalności przypada na 20-40 r.ż. W XXI w. wrzodziejące zapalenie jelita grubego ma zasięg globalny, stanowi znaczne obciążenie dla systemów opieki zdrowotnej i negatywnie wpływa na jakość życia chorych. Ponad połowa z nich na co dzień odczuwa stres związany z chorobą, obawia się jej długotrwałych konsekwencji i stwierdza się u niej obniżony nastrój². Szczególnie ważne jest zatem odpowiednie, oparte na dowodach postępowanie z pacjentem. W 2019 r. American Gastroenterological Association (AGA) opublikowało wytyczne postępowania we WZJG o łagodnej i umiarkowanej aktywności (tab. 1)³. Celem naszego opracowania jest ich przedstawienie i wskazanie ewentualnych różnic z dotychczas obowiązującymi wytycznymi.

Objawy i rozpoznanie

Wybór terapii WZJG opiera się na ocenie aktywności i zasięgu choroby. W wytycznych AGA na podstawie kryteriów Truelove’a i Wittsa (tab. 2) oraz skali Mayo (tab. 3) wyodrębniono postać choroby o przebiegu łagodnym do umiarkowanego, która występuje u większości pacjentów, i zdefiniowano jej objawy jako:

• <4-6 wypróżnień/24 h
• łagodne lub średnio nasilone krwawienie
• niska aktywność laboratoryjnych wskaźników zapalnych
• niewystępowanie objawów ogólnoustrojowych
• niewystępowanie cech ciężkiego zaostrzenia choroby^4-6.

Zasięg zmian zapalnych w jelicie grubym nadal określa się według klasyfikacji montrealskiej (zaproponowanej w 2005 r. podczas Światowego Kongresu Gastroenterologii w Montrealu). Rozległy zasięg WZJG oznacza zajęcie procesem chorobowym okrężnicy proksymalnie do zagięcia śledzionowego, zasięg lewostronny – od odbytnicy do zagięcia śledzionowego (<50 cm od odbytu) i zasięg ograniczony do odbytnicy – zapalenie odbytnicy (<15-20 cm od odbytu).