Farmakoterapia

Miejsce lacydypiny w terapii nadciśnienia tętniczego

lek. Jan W. Pęksa

Klinika Kardiologii i Elektrokardiologii Interwencyjnej oraz Nadciśnienia Tętniczego,

Uniwersytet Jagielloński – Collegium Medicum w Krakowie

Adres do korespondencji:

lek. Jan W. Pęksa

Klinika Kardiologii i Elektrokardiologii Interwencyjnej

oraz Nadciśnienia Tętniczego, Szpital Uniwersytecki

ul. Jakubowskiego 2, 30-668 Kraków

e-mail: janwpeksa@gmail.com

  • Mechanizm działania lacydypiny i wskazania do jej stosowania
  • Zasady prowadzenia farmakoterapii z wykorzystaniem lacydypiny (dawkowanie, interakcje z innymi lekami, działania niepożądane)
  • Skuteczność lacydypiny w porównaniu z innymi lekami przeciwnadciśnieniowymi

Nadciśnienie tętnicze jest najważniejszym modyfikowalnym czynnikiem ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Co istotne, wysokość rejestrowanych ciśnień jest dodatnio skorelowana z zapadalnością zarówno na chorobę niedokrwienną serca, udary mózgu, choroby tętnic obwodowych, jak i niewydolność nerek1-3. Nadciśnienie tętnicze w polskiej populacji występuje bardzo często, a dodatkowo w dużych badaniach wykazano wzrost jego rozpowszechnienia w ostatnich latach. W Wieloośrodkowym Ogólnopolskim Badaniu Stanu Zdrowia Ludności (WOBASZ) przeprowadzonym w Polsce w latach 2003-05 w populacji 13 545 losowo wybranych osób w wieku 20-74 lat stwierdzono, że częstość występowania nadciśnienia wynosiła ok. 36% w całej badanej grupie i była wyższa u mężczyzn niż wśród kobiet4. W drugiej edycji badania (WOBASZ II, lata 2013-14, n = 6163, wiek 19-99 lat), do którego również losowo kwalifikowano osoby z populacji ogólnej, częstość występowania nadciś­nienia wyniosła 45% w całej próbie. Ta wyraźna tendencja (większa częstość występowania nadciśnienia tętniczego wśród badanych w latach 2013-14 vs 2003-05) utrzymała się także po standaryzacji częstości występowania nadciśnienia związanej z wiekiem badanych osób5,6.

Postępowanie w przypadku nadciśnienia tętniczego jest opisane w aktualnych wytycznych European Society of Hypertension (ESH) z 2018 r. i opartych na nich w dużej mierze zaleceniach Polskiego Towarzystwa Nadciśnienia Tętniczego (PTNT) z 2019 r. W terapii hipotensyjnej stosowane są w pierwszej kolejności substancje z 5 podstawowych grup leków:

  • diuretyki tiazydowe/tiazydopodobne
  • β-adrenolityki
  • antagoniści kanałów wapniowych
  • inhibitory konwertazy angiotensyny (ACEI – angiotensin-converting enzyme inhibitors)
  • antagoniści receptora angiotensyny II (ARB – angiotensin receptor blockers).

Leki z tych grup mają udowodniony korzystny wpływ na rokowanie pacjentów, mogą być stosowane w terapii skojarzonej oraz włączane w określonych sytuacjach w monoterapii1,2. Do antagonistów kanałów wapniowych zaliczane są pochodne niedihydropirydyno...

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Mechanizm działania i właściwości farmakokinetyczne

Lacydypina jest pochodną dihydropirydyny, antagonistą potencjałozależnych kanałów wapniowych typu L, lekiem III generacji. Substancja charakteryzuje się dużą lipofilnością, jest magazynowana w elementach [...]

Badania potwierdzające skuteczność leku

Duże badania kliniczne wykazały podobną skuteczność antagonistów kanałów wapniowych do innych klas leków hipotensyjnych, biorąc pod uwagę redukcję ryzyka sercowo-naczyniowego1,2. W 2002 [...]

Wskazania do stosowania lacydypiny

Wskazania do stosowania lacydypiny przedstawiono w tabeli 1.

Jak prowadzić terapię lacydypiną?

Stosując u pacjenta preparaty lacydypiny, dobrze mieć na uwadze następujące elementy charakterystyki leku:

Dlaczego warto włączać do leczenia lacydypinę?

Stosowanie omawianego leku ma niewątpliwie znaczące zalety:

Podsumowanie

Lacydypina jest dihydropirydynowym, lipofilowym antagonistą kanałów wapniowych. To lek o długim czasie działania, który może być stosowany raz dziennie. Substancja charakteryzuje się [...]

Do góry