Migotanie przedsionków (AF – atrial fibrillation) jest obecnie najczęściej występującym wśród dorosłych pacjentów zaburzeniem rytmu serca. Rozpoznanie klinicznego AF wymaga zarejestrowania w zapisie standardowego 12-odprowadzeniowego elektrokardiogramu lub zapisie z 1 odprowadzenia epizodu co najmniej 30-sekundowego rytmu bez dostrzegalnych załamków P z nieregularnym odstępem RR. Częstość występowania tej arytmii szacuje się na 2-4% populacji ogólnej¹. Według Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego (PTK) w Polsce zaburzenie to dotyczy około 700 000 osób. Szacuje się, że liczba chorych z AF będzie wzrastać ze względu na starzenie się populacji, wzrost rozpowszechnienia stanów sprzyjających AF oraz intensyfikację diagnostyki przesiewowej mającej na celu wykrycie pacjentów o bezobjawowym przebiegu tej arytmii. Zapadalność i częstość występowania AF są wyższe wśród płci męskiej, a także w krajach wysoko rozwiniętych. Arytmia występuje częściej wśród osób starszych oraz u pacjentów z takimi stanami chorobowymi, jak: nadciśnienie tętnicze, niewydolność serca, choroba wieńcowa, wady zastawkowe, otyłość, cukrzyca, przewlekła choroba nerek, a także obturacyjny bezdech senny.

Migotanie przedsionków pozostaje jedną z głównych przyczyn udaru niedokrwiennego mózgu – odpowiada za 20-30% wszystkich niedokrwiennych oraz 10% kryptogennych udarów². Prowadzi także do upośledzenia funkcji skurczowej lewej komory oraz zwiększa śmiertelność z przyczyn sercowo-naczyniowych (nagły zgon sercowy, zgon z powodu udaru mózgu lub niewydolności serca). Ważnym aspektem jest wpływ AF na jakość życia pacjentów, która jest istotnie gorsza niezależnie od występowania chorób współistniejących. Gorsza jakość życia zależy głównie od nasilenia objawów – od zupełnie bezobjawowego przebiegu i dobrej tolerancji arytmii do ciężkich objawów, takich jak: duszność, istotne pogorszenie tolerancji wysiłku, kołatanie serca, bóle w klatce piersiowej i objawy niewydolności serca związane z kardiomiopatią tachyarytmiczną. Skuteczna kontrola rytmu serca ogranicza nasilenie objawów. Dodatkowo ma wiele innych zalet. Upośledzenie czynności poznawczych i otępienie naczyniopochodne występują częściej u chorych z przetrwałym AF, także u leczonych przeciwzakrzepowo. Chorzy z AF częściej wymagają leczenia szpitalnego – corocznie hospitalizowanych jest 10-40% pacjentów z rozpoznanym AF.