Dolegliwości bólowe w obrębie narządu ruchu są powszechnym zjawiskiem w społeczeństwie. Pacjenci często zgłaszają ból i/lub ograniczenie ruchomości. Objawy patologiczne ze strony narządu ruchu obserwuje się nie tylko u pacjentów w podeszłym wieku, lecz także u młodzieży i młodych dorosłych. Jedną z ich przyczyn jest brak regularnej aktywności fizycznej, sportowej oraz narażenie organizmu na liczne przeciążenia związane z wykonywaną pracą, szczególnie siedzącą. W wyniku tego dochodzi do osłabienia mięśni, ścięgien, więzadeł, powięzi, stawów, a ich mechanizmem obronnym jest wzmożone napięcie. Wskutek tego pojawiają się dolegliwości bólowe i następuje ograniczenie ruchomości. Pacjenci zaczynają mieć problem z poruszaniem się i z wykonywaniem podstawowych codziennych czynności. U młodszych pacjentów dominują zmiany o charakterze entezopatii, w których obserwuje się stan zapalny w obrębie przyczepów mięśniowych do kości, dochodzi do mikrouszkodzeń w zakresie ścięgien oraz powstania dolegliwości bólowych i ograniczenia ruchomości w zakresie objętego patologią narządu. U starszych pacjentów będą zauważalne zmiany o charakterze zwyrodnieniowym, np. choroba zwyrodnieniowa stawu biodrowego, tzw. koksartroza, czy stawu kolanowego – gonartroza.

W terapii zachowawczej schorzeń narządu ruchu jest wykorzystywana szeroko rozumiana farmakoterapia przeciwbólowa i przeciwzapalna. Zastosowanie mają zwłaszcza niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ). Należy natomiast pamiętać, że ich przewlekłe przyjmowanie wiąże się z ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych, szczególnie w grupie pacjentów starszych, ze schorzeniami internistycznymi. Istotną, często stosowaną metodą leczniczą jest fizjoterapia, w tym fizykoterapia oraz kinezyterapia. Ćwiczenia u pacjentów, u których występują ból oraz ograniczenie ruchomości w zakresie narządu ruchu, są trudne do wykonania i nie przynoszą wystarczającego efektu w krótkim czasie. Dlatego zastosowanie małoinwazyjnej terapii iniekcyjnej, np. mezoterapii w zakresie kręgosłupa, zmniejsza napięcie tkanek, poprawia ich ruchomość, a jednocześnie znosi dolegliwości bólowe. Po takim przygotowaniu fizjoterapia jest skuteczniejsza. Należy również pamiętać, że fizykoterapia ma swoje ograniczenia, szczególnie u pacjentów onkologicznych, których liczba w ostatnim okresie znacząco się zwiększa^1-3.