1. Która z podanych poniżej objętości lub pojemności płuc nie może być oceniona w badaniu spirometrycznym?

a. Całkowita pojemność płuc (TLC – total lung capacity)

b. Pojemność życiowa (VC – vital capacity)

c. Wydechowa objętość zapasowa (ERV – expiratory reserve volume)

d. Wdechowa objętość zapasowa (IRV – inspiratory reserve volume)

e. Pojemność wdechowa (IC – inspiratory capacity)

Komentarz

Spirometria jest badaniem czynnościowym układu oddechowego, podczas którego mierzy się objętości i pojemności płuc oraz przepływy powietrza w trakcie cyklu oddechowego. Jest to badanie, które pozwala zmierzyć pojemność życiową płuc (VC) oraz jej komponenty, ale nie mierzy objętości powietrza pozostającego w układzie oddechowym po wykonaniu maksymalnego wydechu, czyli objętości zalegającej (RV – residual volume). W związku z tym za pomocą badania spirometrycznego nie można ocenić całkowitej pojemności płuc (TLC), na którą składa się oprócz pojemności życiowej objętość zalegająca.

2. Która z poniższych sytuacji klinicznych wymaga włączenia terapii immunomodulacyjnej w przebiegu sarkoidozy?

a. Ostra postać sarkoidozy (zespół Löfgrena)

b. Sarkoidoza wątroby

c. Sarkoidoza skóry

d. Sarkoidoza serca

e. Wszystkie powyższe odpowiedzi są prawidłowe

Komentarz

Sarkoidoza jest chorobą o różnorodnych objawach klinicznych i trudnej do przewidzenia historii naturalnej. W związku z tym, że w sarkoidozie bardzo często obserwuje się spontaniczne remisje, nie wszyscy chorzy wymagają wdrożenia terapii po rozpoznaniu choroby. Przed rozpoczęciem ewentualnego leczenia należy dokonać wnikliwej i wieloczynnikowej oceny indywidualnego chorego pod kątem wskazań do wdrożenia terapii immunomodulacyjnej oraz ewentualnych korzyści i możliwych działań niepożądanych związanych z jej włączeniem. Terapia immunomodulacyjna w sarkoidozie opiera się w pierwszej linii na glikokortykosteroidach systemowych, natomiast w drugiej linii dołącza się leki immunosupresyjne, takie jak metotreksat, azatiopryna czy mykofenolan mofetylu. Podstawowym wskazaniem do wdrożenia leczenia w sarkoidozie jest istotne upośledzenie funkcji narządu, zwłaszcza w przypadku wysokiego prawdopodobieństwa jego nieodwracalnego uszkodzenia. Zespół Löfgrena to bardzo dobrze rokująca postać sarkoidozy, w której obserwuje się wysoki odsetek spontanicznych remisji i z tego powodu leczenie immunomodulacyjne nie jest wskazane. Podobnie terapia farmakologiczna nie jest zwykle uzasadniona w przypadku sarkoidozy skóry czy wątroby, zwłaszcza gdy choroba jest stabilna i nie postępuje. Natomiast sarkoidoza serca ze względu na ryzyko nieodwracalnego uszkodzenia narządu stanowi wskazanie do wdrożenia leczenia.