Objawy zakażenia układu oddechowego są, niezależnie od grupy wiekowej, jedną z najczęstszych przyczyn wizyt w gabinetach lekarzy podstawowej opieki zdrowotnej i stanowią poważny problem zdrowotny oraz ekonomiczny na całym świecie. Głównym czynnikiem etiologicznym są wirusy, a do zakażenia dochodzi bezpośrednio w wyniku kontaktu z aerozolami uwalnianymi przez chorych podczas kaszlu i kichania lub pośrednio przez małocząsteczkowe aerozole utrzymujące się w powietrzu do 33 minut (aerozole o średnicy 5 µm) lub nawet do 12 godzin (aerozole o średnicy 1 µm) w pomieszczeniach z ograniczonym przepływem powietrza¹. Źródłem kontaktu mogą być również cząstki wirusowe w wydzielinach obecnych na skażonych powierzchniach czy przedmiotach. Wysoka zakaźność wirusów powodujących infekcje dróg oddechowych wynika z wysokiej efektywności ich transmisji, szczególnie w większych skupiskach ludzkich. W 2019 r. stanęliśmy w obliczu globalnego kryzysu zdrowotnego spowodowanego przez pandemię wywołaną koronawirusem SARS-CoV-2, zastosowano na niespotykaną dotąd skalę środki ochrony osobistej i populacyjnej, skupiając uwagę systemu opieki zdrowotnej i społeczeństwa na zagrożeniach związanych z COVID-19. Znacząco mniej uwagi poświęcano innemu, dobrze znanemu patogenowi, występującemu na całym świecie czynnikowi etiologicznemu, jakim są wirusy grypy. Tymczasem związane z nimi problemy i ryzyko zdrowotne – istotne zarówno w skali indywidualnej, jak i społecznej – nadal są poważnym wyzwaniem. Otwarte pozostaje pytanie, czy i na ile doświadczenia z okresu pandemii COVID-19 zmieniły bądź mogą zmienić strategię postępowania wobec grypy sezonowej.

Epidemiologia, czyli społeczna waga problemu w liczbach

Sezon grypowy na półkuli północnej przypada na okres od października do kwietnia, ze szczytem zachorowań w Polsce między styczniem a marcem, na półkuli południowej – od maja do września, podczas gdy w klimacie tropikalnym trwa cały rok2,3. Istotni...