Wytyczne w praktyce

Terapia lekoopornego wirusa cytomegalii po przeszczepie

dr hab. n. med. Dominika Dęborska-Materkowska

Klinika Transplantologii, Immunologii, Nefrologii i Chorób Wewnętrznych, Warszawski Uniwersytet Medyczny

Adres do korespondencji:

dr hab. n. med. Dominika Dęborska-Materkowska

Klinika Transplantologii, Immunologii, Nefrologii i Chorób Wewnętrznych WUM

ul. Nowogrodzka 59, 02-006 Warszawa

e-mail: dominika.deborska-materkowska@wum.edu.pl

tel. 22 502 12 32, faks 22 502 12 26

  • Omówienie możliwości terapii zakażenia cytomegalowirusem u pacjentów po przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych lub narządu litego, u których stwierdzono lekooporność na wcześniejsze formy terapii, na podstawie badania SOLSTICE
    • kiedy można mówić o lekooporności
    • skuteczność i bezpieczeństwo stosowania maribawiru podawanego doustnie
    • działania niepożądane leczenia przeciwwirusowego

W pierwszej części artykułu przedstawiono stanowisko National Institute for Health and Care Excellence (NICE) powstałe po analizie dostępnych dowodów naukowych dotyczących stosowania maribawiru w leczeniu zakażenia wirusem cytomegalii (CMV – cytomegalovirus) niereagującego na jedną lub więcej wcześniejszych terapii u biorców krwiotwórczych komórek macierzystych lub narządu litego1. Eksperci NICE zastrzegają, że wprowadzenie w życie zaleceń pozostaje w gestii pracowników ochrony zdrowia, którzy mając na uwadze dobro pacjenta, po uwzględnieniu korzyści zdrowotnych i preferencji chorego, powinni rozważyć uwzględnienie wskazanych rekomendacji w procesie terapeutycznym. Autorzy nadmieniają również, że wszystkie problemy (działania niepożądane) wynikające z zastosowania leku powinny być raportowane w Medicines and Healthcare products Regulatory Agency z wykorzystaniem programu żółtej karty (Yellow Card Scheme).

Zalecenia

Maribawir jest zalecany w ramach pozwolenia na dopuszczenie do obrotu leku jako jedna z opcji leczenia zakażenia CMV niereagującego na jedną lub więcej wcześniejszych terapii, w tym na cydofowir, foskarnet, gancyklowir lub walgancyklowir, u dorosłych pacjentów, którzy byli poddani przeszczepieniu krwiotwórczych komórek macierzystych lub narządu litego.

Cel opracowania zaleceń

W przypadku nieskuteczności standardowego leczenia po transplantacji lub powolnej odpowiedzi na tę terapię zazwyczaj są stosowane: gancyklowir, walgancyklowir, cydofowir, foskarnet lub ich skojarzenia. Wyniki badań naukowych sugerują wyższą w porównaniu ze standardowymi terapiami skuteczność maribawiru w klirensie wiremii CMV. Dane te, podobnie jak szacunek efektywności kosztowej, są jednak niepewne z uwagi na poziom wiarygodności dowodów naukowych, aczkolwiek są zbliżone do dolnej granicy zakresu, który NICE uznaje za dopuszczalny. W związku z ograniczonymi możliwościami leczenia ostatecznie zaleca się stosowanie maribawiru.

Komisja dokonała analizy materiału naukowego dostarczonego przez firmę Takeda na podstawie oceny grupy przeglądającej dowody (ERG – evidence review group) i opinii zainteresowanych stron.

Pełna wersja artykułu omawia następujące zagadnienia:

Komentarz

Wirus CMV należy do rodziny Herpesviridae, podrodziny Betaherpesvirinae. W populacji ogólnej do pierwotnego zakażenia, czyli pierwszego w życiu kontaktu z wirusem, dochodzi najczęściej w dzieciństwie, [...]

Podsumowanie

Wirus cytomegalii nadal stanowi po transplantacji istotny problem nie tylko ze względu na bezpośrednie ryzyko wywołania choroby, lecz także wywierane efekty [...]
Do góry