Leczenie ran
Wykorzystanie soli srebrowej sulfadiazyny w zaopatrzeniu rany i jej miejscowym leczeniu
mgr Mateusz Skórka1
dr hab. n. o zdr. Dariusz Bazaliński, prof. UR2,3
- Identyfikacja problemów i czynników utrudniających proces gojenia rany daje możliwości zaplanowania skutecznej formy miejscowej terapii
- W pracy dokonano przeglądu dostępnej literatury na temat zastosowania preparatów zawierających sól srebrową sulfadiazyny
- Sól srebrową sulfadiazyny można z powodzeniem wykorzystywać do leczenia ran ostrych, głównie oparzeń, jak również w krótkoterminowym zaopatrzeniu ran przewlekłych
Prawo do świadczeń opieki zdrowotnej jest zagwarantowane w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W artykule 68 można znaleźć zapis, że każdy ma prawo do ochrony zdrowia1. Zgodnie z Ustawą z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych w zakresie świadczeń podstawowej opieki zdrowotnej pacjentom przysługuje w szczególności prawo do dostępu do opieki ambulatoryjnej, w tym opieki w domu, jak również do badań diagnostycznych, do leczenia szpitalnego oraz rehabilitacji2. W ostatnich dziesięcioleciach w krajach rozwiniętych obserwuje się znaczne wydłużenie czasu życia, co jest głównie efektem dobrej kontroli chorób zakaźnych, poprawy warunków sanitarnych oraz innych działań profilaktycznych realizowanych w zakresie ogólno pojętego zdrowia publicznego3. W naszym kraju liczba osób >60 r.ż. stale rośnie. W kontekście demograficznym Polska jest zaliczana do krajów zaawansowanych wiekowo. Przewiduje się, że do roku 2050 proces starzenia bardzo przyspieszy i jako nacja staniemy się jednym z najstarszych społeczeństw w Europie4. W związku z powyższym w systemie ochrony zdrowia coraz istotniejszą rolę odgrywa i będzie odgrywać podstawowa opieka zdrowotna (POZ).
Zagadnienia dynamiki procesu starzenia się ludności i ran trudno gojących wzajemnie się przenikają. Rany trudno gojące się i przewlekłe wynikają głównie z chorób o podłożu naczyniowym, ale mogą być również skutkiem niedożywienia, ograniczeń samoopieki, progresu nowotworowego i urazów. Dotyczą ponad 1% osób po 60 r.ż. Problem ran urazowych i niegojących się pooperacyjnych jest nieoszacowany. Z uwagi na takie czynniki, jak wiek >60 lat, współistniejąca otyłość, cukrzyca czy miażdżyca tętnic, proces leczenia miejscowego ran może być długotrwały i często powikłany5. Pacjenci, u których stwierdza się ograniczenia w zakresie samoopieki czy deficyty wiedzy, wymagają profesjonalnej opieki i specjalistycznego nadzoru. Pacjent z powyższymi problemami będzie szukał pomocy i wsparcia w najbliższym otoczeniu i strukturach ochrony zdrowia. Opieka, nadzór i leczenie większości pacjentów z tej grupy mogą być skutecznie sprawowane przez personel lekarsko-pielęgniarski w warunkach POZ.
