Niezaspokojone potrzeby terapii choroby zwyrodnieniowej stawów

Choroba zwyrodnieniowa stawów (ChZS) stanowi najczęstsze przewlekłe schorzenie układu ruchu u człowieka. Jedno­cześnie występowanie ChZS na świecie stale znacząco wzrasta – od 1990 do 2020 roku liczba chorych zwiększyła się o 132,2%, a w samym 2020 roku zgłoszono 595 mln nowych przypadków¹. Przewiduje się, że do 2050 roku liczba przypadków ChZS kolana (gonartroza) wzrośnie o 74,9%, ręki o 48,6%, stawu biodrowego (koksartroza) o 78,6%, a ChZS w innych lokalizacjach o 95,1%. Według Głównego Urzędu Statystycz­nego w Polsce w 2019 roku ChZS stanowiła 15,5% wszystkich chorób przewlekłych u osób dorosłych i jednocześnie odnotowano wzrost tego rozpoznania w porównaniu z 2014 rokiem (15,2%)².

Głównymi klinicznymi objawami ChZS są występowanie bólu i uczucie sztywności stawu. Początkowo dolegliwości pojawiają się jedynie przy długotrwałych obciążeniach stawu, następnie stale towarzyszą wykonywaniu ruchów, by w końcowym etapie choroby występować również w spoczynku (czasem także w nocy). Niepełnosprawność związana z ChZS jest przede wszystkim zależna od obecności i nasilenia bólu, który negatywnie wpływa na mobilność i jakość życia, ograniczając zaangażowanie zawodowe, społeczne oraz niekorzystnie wpływając na jakość snu³. Z powodu braku aktywności fizycznej pacjenci z ChZS są bardziej podatni na rozwój chorób układu krążenia, hipercholesterolemii, nadciśnienia tętniczego, cukrzycy oraz związanej z nimi ogólnej śmiertelności⁴.

W związku z powyższym ChZS odgrywa bardzo istotną rolę w farmakoekonomice – powoduje znaczne wykorzystanie zasobów opieki zdrowotnej, rodzi wysokie koszty bezpośrednie i pośrednie⁵.

Celem leczenia ChZS jest zniesienie bólu i poprawa funkcji zajętego stawu, co bezpośrednio przekłada się na poprawę jakości życia. Terapia opiera się na interwencjach niefarma­kologicznych, farmakoterapii oraz leczeniu chirurgicznym, w zależności ...