Z biegiem lat wykazano, że istnieje również korelacja między długotrwałym stosowaniem preparatów magnezu a ustępowaniem objawów zespołu przewlekłego zmęczenia.

Kilkuletnie obserwacje kliniczne wykazały, że regularne przyjmowanie magnezu zmniejsza ryzyko wystąpienia udaru mózgu, co jest związane z jego wpływem na receptory NMDA, działaniem antyagregacyjnym, zmniejszaniem napięcia mięśniowego tętnic mózgu oraz hamowaniem powstawania czynników prozapalnych.

W badaniach biochemicznych mózgu u osób z chorobą Alzheimera również stwierdzono obniżone stężenie magnezu w hipokampie. Prowadzone obserwacje nad skutecznością suplementacji magnezu w tych zaburzeniach dają obiecujące wyniki, ale obecnie stosowanie magnezu w chorobach otępiennych jest wyłącznie leczeniem wspomagającym. Ponadto sugeruje się, że magnez uczestniczy w powstawaniu serotoniny, dopaminy i GABA, hamuje uwalnianie neuroprzekaźników w OUN oraz podwyższa próg pobudliwości, działając przeciwdrgawkowo.

Istnieje również wiele patologii neurologicznych niezwiązanych bezpośrednio z deficytem magnezu, ale pogłębiających się w jego wyniku. Do tych chorób zaliczamy zespół tików i ruchów mimowolnych, zaburzenia miokloniczne, napadowe zaburzenia o niejasnej etiologii, zaburzenia poznawcze, zaburzenia przebiegające z nadmiernym napięciem mięśniowym.

Podsumowanie

Magnez jest jednym z podstawowych pierwiastków warunkujących homeostazę ustroju. Jest odpowiedzialny za działanie bardzo wielu enzymów biorących udział w przemianach białek, lipidów i węglowodanów. Stanowi niezbędny czynnik stabilizujący błony komórkowe oraz integrujący organelle komórkowe. Jest odpowiedzialny za wytwarzanie, magazynowanie i użytkowanie wysokoenergetycznych wiązań. Rola magnezu w medycynie poznawana była przez lata. Dziś wiemy, że niedobór tego pierwiastka zaburza funkcje wielu układów i organów. Niestety jest to jon trudno wchłanialny, a jego niedobór jest najczęściej związany z nadmiernym wydalaniem w przebiegu różnych zespołów chorobowych.

Najczęstszym neurologicznym skutkiem niedoboru magnezu w tkankach są zespoły nadpobudliwości nerwowo-mięśniowej. Stabilizująca rola magnezu jest wykorzystywana w leczeniu wspomagającym zespołów napadowych, zespołów ruchów mimowolnych, nerwic, zaburzeń lękowych i lękowo-depresyjnych. Tonizująco-rozluźniający efekt mięśniowy magnezu jest wykorzystywany w leczeniu uzupełniającym chorób przebiegających ze zwiększoną spastycznością, paraparez spastycznych, stanów po urazach mózgu i rdzenia kręgowego. Pokuszono się nawet o zbadanie roli magnezu w procesie starzenia się mózgu, zaburzeniach poznawczych czy chorobie Alzheimera.

W praktyce ambulatoryjnej neurolog najczęściej spotyka się z zaburzeniami wynikającymi z pierwotnego niedoboru magnezu komórkowego pod postacią utajonej tężyczki.

W dobie ciągłego pośpiechu jemy coraz więcej produktów ubogomagnezowych, wysoko przetworzonych, sięgamy po używki z powodu wysokiego poziomu stresu, uprawiamy sport bez odpowiedniej suplementacji, na stałe bierzemy leki czy borykamy się z chorobami cywilizacyjnymi, takimi jak cukrzyca czy choroby tarczycy. Wszystkie te zjawiska prowadzą do klinicznych objawów niedoborów magnezu, które pozbawione specyfiki bardzo trudno zdiagnozować i rozpoznać.