BLACK CYBER WEEK! Publikacje i multimedia nawet do 80% taniej i darmowa dostawa od 350 zł! Sprawdź >
Operację w trybie pilnym wykonuje się w przypadku wystąpienia gwałtownego pogorszenia funkcji neurologicznych związanego z uciskiem na rdzeń. Na podstawie przeprowadzonych obserwacji stwierdzono, że chorzy z łagodnymi objawami uznawani są za najlepszych kandydatów do leczenia zabiegowego i tylko wtedy, gdy w badaniach obrazowych widoczny jest wyraźny ucisk rdzenia3. Uważa się, że leczenie chirurgiczne jest wskazane u chorych z postępującymi objawami neurologicznymi i oznakami ciężkiego ucisku na rdzeń kręgowy, zdefiniowanego przez pole przekroju poprzecznego rdzenia kręgowego wynoszące <40 mm2. Istnieją dowody na to, że między 50 a 60 mm2 osiągany jest krytyczny stopień kompresji rdzenia kręgowego15.
Prospektywne badania skuteczności operacji w zmienianiu naturalnego przebiegu mielopatii są nieliczne i niejednoznaczne16. Wykazano w nich, że wyniki czynnościowe były lepsze w grupie leczonej zachowawczo po 6 miesiącach, jednak po 2 latach nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami osób leczonych zachowawczo i operacyjnie. Istnieją również badania, w których stwierdzono znaczną poprawę stanu funkcjonalnego pacjentów poddawanych interwencji chirurgicznej w porównaniu z grupą chorych leczonych zachowawczo17.
Głównym celem operacji jest dekompresja rdzenia kręgowego i poprawa krążenia przez rozszerzenie kanału kręgowego. Wtórne cele obejmują stabilizację segmentów, w których ruch może uszkodzić rdzeń kręgowy, oraz zapobieganie przyszłej deformacji kręgosłupa. Podejście chirurgiczne jest w dużej mierze oparte na przednim i tylnym zdjęciu ucisku, liczbie zaangażowanych poziomów, obecności niestabilności i wyrównaniu płaszczyzny strzałkowej. Czynniki prognostyczne dobrych wyników chirurgicznych pozostają niejasne i wymagają przeprowadzenia dalszych badań.
Podsumowanie
Mimo że mielopatia szyjna jest chorobą dobrze znaną, rozpoznanie jej często jest opóźnione. Wynika to z podstępnego przebiegu i potencjalnie wielu czynników ją wywołujących. Podstawą rozpoznania pozostają badania podmiotowe, przedmiotowe i dodatkowe, z których najważniejszy jest MR.
Leczenie zależy od przyczyny, natomiast w przypadku spondylozy od stopnia ucisku na rdzeń i objawów klinicznych. Wydaje się, że w obserwacji długoterminowej najkorzystniejsze jest leczenie zabiegowe, choć w przypadkach, kiedy objawy ubytkowe występujące u chorego są znaczne, może nie dać satysfakcjonujących wyników.