Istnieje jednak wiele wątpliwości co do możliwości stosowania przymusu bezpośredniego na innych oddziałach niż psychiatryczne, w tym neurologii. Dodatkowo dochodzi postulat wąskiego rozumienia definicji chorego z zaburzeniami psychicznymi. Mimo powyższego lekarz, który zastosował przymus bezpośredni, naruszając nietykalność cielesną pacjenta i jego wolność, może jednak skutecznie próbować uwolnić się od pociągnięcia do odpowiedzialności oraz poniesienia konsekwencji tego czynu. Może to zrobić, powołując się na stan wyższej konieczności, a także argumentując, że choć co prawda naruszył dobra osobiste chorego, to przyświecał mu wyższy cel, mianowicie: ratowanie jego (względnie innych osób) zdrowia, a nawet życia.

Podsumowanie

Według obowiązujących przepisów osobami, wobec których można stosować przymus bezpośredni, są jedynie te z zaburzeniami psychicznymi. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego w artykule 18 stanowi bowiem o stosowaniu przymusu bezpośredniego wobec osób z zaburzeniami psychicznymi „przy wykonywaniu czynności przewidzianych w ustawie”. Takich regulacji brakuje w odniesieniu do pacjentów znajdujących się na oddziałach niepsychiatrycznych. Wyjątek stanowi zastosowanie przymusu bezpośredniego w przypadku ratowania życia lub zdrowia.

Choć Ministerstwo Zdrowia stoi na stanowisku, że w świetle obowiązujących regulacji prawnych możliwe jest stosowanie przymusu bezpośredniego wobec leczonych w innych niż szpitale psychiatryczne podmiotach prowadzących działalność leczniczą – jeżeli wykazują oni zaburzenia psychiczne – to zdaniem rzecznika praw obywatelskich należy najpierw takie regulacje wdrożyć. Rzecznik zwrócił się w tej sprawie do ministra zdrowia, postulując wdrożenie jednolitych regulacji.