Nabyte opadnięcie powieki

U dorosłych przy małym stopniu opadnięcia powieki wykonuje się najczęściej müllerektomię. Przy dużym zaś zazwyczaj przeprowadzane są operacje na dźwigaczu powieki oraz podszycie więzadła Whitnalla, a przy bardzo dużym zaleca się wykonanie podwieszenia na mięśniu czołowym^1,6.

Techniki stosowane w operacjach opadnięcia powieki górnej z dostępu przedniego

Operacje na dźwigaczu powieki górnej

Plikacja mięśnia dźwigacza powieki górnej

Nacięcie skóry i mięśnia okrężnego powiek wykonywane jest w linii kryzy powieki. Skóra jest odpreparowywana na tępo od mięśnia dźwigacza powieki do więzadła Whitnalla i do brzegu powieki. Nadmiar mięśnia okrężnego oka na tarczce jest wycinany, aby ułatwić późniejsze przyszycie mięśnia dźwigacza. Jest na niego zakładanych od 2 do 4 szwów wchłanialnych 5/0 (ich liczba zależy od tego, czy po założeniu brzeg powieki jest równy, linijny) pod więzadłem Whitnalla oraz w tarczce przy brzegu powieki. Kanał przejścia igły w tarczce powinien być dość długi, aby brzeg powieki się nie fałdował. W trakcie operacji można regulować ustawienie brzegów przez mniejsze lub większe zaciągnięcie szwów. Nadmiar skóry powieki jest wycinany, a rana jest zszywana nicią nylonową 6/0. W celu wytworzenia kryzy można założyć 2-3 szwy przez skórę powiek i mięsień.

Resekcja mięśnia dźwigacza powieki górnej

Operacja ta jest bardzo podobna do plikacji, z tym że rozcięgno mięśnia jest wycinane w zakresie odpowiadającym wielkości opadnięcia powieki, a jego brzeg jest przyszywany do przedniej powierzchni tarczki. Możliwość śródoperacyjnej regulacji ustawienia brzegu powieki jest wtedy nieco mniejsza niż w przypadku plikacji.

Tabela 3. Zakres resekcji mięśnia dźwigacza powieki górnej w zależności od jego funkcji

Zakres resekcji mięśnia dźwigacza powieki górnej w zależności od jego funkcji przedstawiono w tabeli 3. Resekcja i plikacja mięśnia dźwigacza powieki górnej może być wykonana przy różnych stopniach opadnięcia powieki górnej. Zaletami pierwszego zabiegu są możliwość śród­operacyjnej regulacji ustawienia powieki i usunięcia nadmiaru skóry, brak nacinania spojówki oraz dokładne uwidocznienie struktur powieki w czasie operacji. W przypadku plikacji możliwa jest pooperacyjna korekcja ustawienia brzegu powieki, jeżeli wystąpi niedomykalność powiek. Jej wady to długi czas operacji w porównaniu np. z müllerektomią, blizna skóry powieki oraz ryzyko niezachowania linijnego konturu brzegu powieki przy niedokładnym założeniu szwów w tarczce. Przy znieczuleniu miejscowym nie należy stosować środków z adrenaliną, ponieważ powodują skurcz mięśnia Müllera i uniesienie powieki, co utrudnia śródoperacyjną regulację ustawienia jej brzegu.

W Wielkiej Brytanii 76% chirurgów wykonujących operację opadnięcia powieki wybiera plikację i resekcję mięśnia dźwigacza jako zabieg pierwszego rzutu⁷.

Istnieje również technika ze szwami regulowanymi. Szwy, którymi rozcięgno zwieracza jest przyszywane do tarczki, są wyprowadzane przez skórę i tymczasowo wiązane. Po 24 godzinach reguluje się ustawienie brzegu powieki, zaciągając lub poluzowując szwy, i związuje się je ostatecznie^8,9.

Dobry wynik kosmetyczny po operacjach na dźwigaczu powieki uzyskuje się w 74-79%^5,10.

Przesunięcie do przodu więzadła Whitnalla (pętla Whitnalla)

Operacja polega na odpreparowaniu rozcięgna dźwigacza do linii więzadła Whitnalla i przyszyciu obu tych struktur do górnej powierzchni tarczki. Jeżeli nie powoduje to wystarczającego uniesienia powieki, można dodatkowo wykonać resekcję górnej części tarczki. Zabieg przeprowadzany jest głównie we wrodzonym opadnięciu powieki górnej z zakresem funkcji dźwigacza ok. 5 mm^4,5.