Migotanie przedsionków (AF) to arytmia charakteryzująca się całkowicie zdezorganizowaną depolaryzacją przedsionków, nieprowadzącą do ich efektywnego hemodynamicznie skurczu. Aktywność elektryczna przedsionków może być wykryta za pomocą elektrokardiografii jako nieregularne wychylenia linii izoelektrycznej o małej i zmiennej amplitudzie oraz częstotliwości od 350 do 600/min.[1]

Migotanie przedsionków było jedną z pierwszych poznanych i dobrze zdefiniowanych arytmii. Falujący ruch przedsionków opisywał już w 1628 roku twórca nowoczesnej anatomii William Harvey. Jest to trzecia co do częstości stwierdzana arytmia po przedwczesnych pobudzeniach nadkomorowych i komorowych. Częstość jej występowania w populacji ogólnej szacuje się na 1,5-2,0 proc. (według niektórych źródeł do 2,5 proc.). Wraz z wiekiem częstość AF wzrasta, osiągając wartość 10 proc. w populacji w wieku 80 lat i 18 proc. w wieku 85 lat.[2,3] Ponieważ AF jest najdłużej znaną arytmią i występuje bardzo często u ludzi w podeszłym wieku, określa się ją jako „dziadek dziadków”.

Oprócz podeszłego wieku, do wystąpienia AF predysponują takie stany sercowo-naczyniowe jak: nadciśnienie tętnicze, niewydolność serca, wady serca (zwłaszcza zastawkowe) oraz stany niezwiązane bezpośrednio z patologią układu krążenia, takie jak: cukrzyca, przewlekła obturacyjna choroba płuc, nadczynność tarczycy, przewlekła choroba nerek, dyselektrolitemia.[2]

Wystąpienie AF powoduje pogorszenie rokowania sercowo-naczyniowego. U chorych z AF zwiększa się pięciokrotnie ryzyko udaru mózgu, trzykrotnie ryzyko niewydolności serca oraz dwukrotnie wzrasta śmiertelność [2].