Choroba niedokrwienna serca (ischaemic heart disease – IHD) obejmuje wszystkie stany niedokrwienia mięśnia sercowego bez względu na patomechanizm. Zdecydowanie najczęstszą przyczyną IHD jest choroba wieńcowa, czyli niedokrwienie mięśnia sercowego związane z patologiami w obrębie tętnic wieńcowych.[3-4] CAD zależna od miażdżycy jest przyczyną ponad 98 proc. IHD.

Niniejszy artykuł dotyczy postępowania w przypadku niestabilnej choroby wieńcowej w sytuacjach wybranych przez autorów.

Czy na pewno „dławica”? Diagnostyka różnicowa bólu w klatce piersiowej

Podstawowym objawem choroby wieńcowej jest ból wieńcowy (dławicowy), który cechuje:

• typowa lokalizacja (zamostkowa) i charakter (wrażenie ucisku lub ciężkości) często z promieniowaniem do lewego ramienia (rzadziej do obu ramion lub do prawego ramienia), szyi lub żuchwy,
• pojawienie się i nasilanie przy wysiłku fizycznym lub w sytuacjach stresowych,
• ustępowanie po zaprzestaniu wysiłku lub po podaniu azotanów.

Typowy ból wieńcowy spełnia wszystkie kryteria. Gdy spełnione są dwa kryteria, mówimy o nietypowym bólu wieńcowym, natomiast gdy jedno lub żadne – o bólu niewieńcowym.

Objawami dodatkowymi, towarzyszącymi bólowi wieńcowemu mogą być tzw. objawy wegetatywne: poty, nudności, ból w obrębie jamy brzusznej, duszność i omdlenie.

O niestabilnej chorobie wieńcowej należy mówić, gdy występuje:

• przedłużający się (> 20 min) ból dławicowy w spoczynku,
• dławica po raz pierwszy (de novo) [klasa II lub III według klasyfikacji Canadian Cardiovascular Society – CCS],
• nasilenie dotychczas stabilnej dławicy z dolegliwościami bólowymi przynajmniej w klasie III według CCS (dławica crescendo),
• dławica pozawałowa.

Bóle, które pacjent może precyzyjnie zlokalizować, których nasilenie ulega zmianie przy głębszym oddechu, przy zmianie pozycji ciała i równocześnie występujące w spoczynku nie są w większości przypadków bólami dławicowymi. W praktyce natychmiastow...