Kardiologia, w tym również kardiologia inwazyjna, w ciągu ostatnich dwóch-trzech dekad rozwinęła się w sposób godny podziwu. Dzisiejsze możliwości diagnostyki i leczenia chorób takich jak nadciśnienie tętnicze, choroba niedokrwienna serca czy migotanie przedsionków są nieporównywalnie większe niż pod koniec ubiegłego wieku. W 2012 roku w Polsce z powodu zawału mięśnia sercowego hospitalizowano blisko 80 tys. pacjentów, współczynnik zachorowalności w latach 2009-2012 wynosił 260/100 tys./rok, podczas gdy śmiertelność wewnątrzszpitalna związana z zawałem mięśnia sercowego wynosiła 2,5 proc. w grupie 39-45 lat oraz do 20 proc. wśród osób po 85. r.ż. Dane te pochodzą z raportu powstałego na podstawie informacji z Narodowej Bazy Danych Zawałów Serca (AMI-PL 2009-2012).[1] Liczba zgonów z powodu zawału mięśnia sercowego w ciągu ostatnich 15 lat zmniejszyła się o połowę. Wciąż jednak to schorzenia układu sercowo-naczyniowego pozostają jedną z głównych przyczyn zgonów. Szybka diagnostyka ostrych stanów kardiologicznych jest więc często kluczowa. Niestety w praktyce klinicznej nawet szybkie postawienie trafnej diagnozy nie zawsze umożliwia skuteczne leczenie.

Przedstawiamy przypadek 88-letniego mężczyzny, u którego kliniczna manifestacja kolejnego w życiu zawału mięśnia sercowego była niejednoznaczna, a jego przebieg niestety niepomyślny.

Wywiad i badanie przedmiotowe

W późnych godzinach wieczornych na SOR jednego ze stołecznych szpitali zespół ratunkowy przywiózł 88-letniego mężczyznę. Powodem wezwania pogotowia były nasilające się od kilku godzin bóle w nadbrzuszu. Pacjent obciążony był licznymi schorzeniami,...

Pięć lat przed opisywaną sytuacją na podstawie wykonanej wówczas koronarografii został zakwalifikowany do zabiegu pomostowania aortalno-wieńcowego i jednoczesnej wymiany zastawki mitralnej (wówczas w koronarografii opisywano 80-proc. zwężenie pnia...