U pacjentów z wadą na granicy operacyjności, którzy nie chcą podjąć leczenia, do operacji robimy rozległe kortykotomie i osteotomie z wykorzystaniem śrub lub płyt kotwiących do dystrakcji wyrostkowo-zębowej. Prowadzenie takiej terapii jest bardzo trudne już na etapie planowania i wymaga dużego doświadczenia w leczeniu ortodontyczno-chirurgicznym. Należy pamiętać, że kortykotomia ma ograniczenia.

U pacjentów z wadami wyrostkowo-zębowymi kortykotomia ułatwia przemieszczanie zęba lub grupy zębów wzdłuż, w poprzek lub na wysokość wyrostka. Jest wykorzystywana do leczenia problemów lokalnych zębowych i zgryzowych. Bardzo przyspiesza spłycanie zgryzu – ten ruch, znany wszystkim ortodontom, tradycyjnie zabiera bardzo dużo czasu i tworzy efekty uboczne w postaci protruzji siekaczy dolnych.

We własnym protokole chirurgicznym, w większości przypadków kortykotomia wykonywana jest metodą otwartą, z wytworzeniem płata po jednej, przeważnie wargowej, stronie wyrostka. Nacięcia do kortykotomii wykonywane są głównie piłą piezo i z zastosowaniem biostatycznego przeszczepu granulatu kości allogennej. Nasze zalecenia pozabiegowe to: wzmożony reżim higieniczny, stosowanie roztworu chloroheksydyny, osłona antybiotykowa. Pacjent przez kilka dni po zabiegu może skarżyć się na ból i obrzęk. Zalecane są w takim przypadku niesteroidowe leki przeciwbólowe i przeciwzapalne (stosowane krótko), miękka dieta z suplementacją minerałów.

Najczęściej pacjent kierowany jest na zabieg, mając założony aparat. Wizyty po kortykotomii planuję w jedno-dwutygodniowych odstępach przez cztery miesiące. Częstość badań kontrolnych pozwala na ciągłą stymulację kości i pełne wykorzystanie fenomenu przebudowy. ■