Przeszczep został ustabilizowany szwami pojedynczymi, utrzymującymi go u podstawy brodawek anatomicznych i przy pionowych brzegach, oraz uciskowymi szwami materacowymi (ryc. 13). Dowierzchołkowa część rany goiła się poprzez ziarninowanie. Błona śluzowa wargi połączyła się z przeszczepionymi tkankami, co zminimalizowało powstawanie blizny.

Zalecenia pozabiegowe obejmowały:

• redukcję mimiki,
• zakaz szczotkowania operowanej okolicy,
• stosowanie preparatów z chloroheksydyną (płukanka i żel w okolicy gojącego się przeszczepu).

Proces gojenia przebiegł prawidłowo, po 7 dniach odnotowano zanikanie białej warstwy martwiczego nabłonka (ryc. 14) oraz ziarninujące miejsce pobrania przeszczepu (ryc. 15). Po 14 dniach zdjęto szwy. W tym czasie widać było nabłonkowanie przeszczepionej tkanki, charakeryzujące się pojawieniem się wyraźnej, różowej warstwy (ryc. 16), i prawidłowe gojenie się podniebienia (ryc. 17).

Badanie kontrolne po 6 tygodniach od zabiegu wykazało pokrycie recesji dziąsłowych, uzyskanie szerokiego pasma dziąsła rogowaciejącego, pogłębienie przedsionka i eliminację pociągania tkanek przez wędzidełko (ryc. 18).

Opieka pozabiegowa polegała na profesjonalnej higienizacji – usunięciu miękkiej płytki i przebarwień po płukaniu chloroheksydyną.

Mimo rozwoju różnych technik chirurgicznych i biomateriałów, autogenny wolny przeszczep dziąsłowy nadal jest techniką z wyboru i stanowi złoty standard w leczeniu zaburzeń śluzówkowo-dziąsłowych związanych z płytkim przedsionkiem jamy ustnej przy małej ilości lub braku dziąsła skeratynizowanego.