Rycina 1. Chory ułożony płasko na plecach. Umycie i obłożenie pola operacyjnego: od góry od krawędzi łuków żebrowych, od dołu kilka centymetrów poniżej pępka, po bokach na wysokości kolców biodrowych przednich górnych. Operator stoi po lewej stronie chorego. Asysta po prawej.

Rycina 2. Nacięcie około 1 cm szerokości tuż powyżej pępka w celu wprowadzenia igły Veresa do wytworzenia odmy śródbrzusznej i trokara dla kamery.

Rycina 3. Rozpreparowanie na tępo tkanki podskórnej aż do powięzi ułatwia kontrolę w trakcie wprowadzania igły i trokara.

Rycina 4. Bezpieczna igła Veresa do wytworzenia odmy śródbrzusznej. Alternatywnym miejscem wbicia igły jest okolica tuż pod lewym łukiem żebrowym. W tym celu wykonuje się małe nacięcie na skórze (2-3 mm). W uzasadnionych przypadkach, np. przy podejrzeniu zrostów w jamie brzusznej, bezpieczniej jest nie używać igły Veresa i otworzyć jamę otrzewnową przez minilaparotomię z cięcia tuż powyżej pępka. Na tak powstały otwór zakłada się szew kapciuchowy i wprowadza pierwszy trokar pod kontrolą wzroku.

Rycina 5. Wprowadzenie igły Veresa przez nacięcie powyżej pępka. W trakcie wbijania igły chwyta się rękoma i unosi powłoki brzuszne ku górze. Dzięki temu ryzyko uszkodzenia narządów jamy brzusznej, które mogłyby przylegać do powłok, jest mniejsze. W trakcie wbijania igły Veresa nagły, zdecydowany spadek oporu i wysunięcie się mandryna z igły świadczą o wprowadzeniu igły do jamy otrzewnowej.

Rycina 6. Wstrzyknięcie bez oporu niewielkiej objętości soli fizjologicznej przez igłę świadczy o jej prawidłowym umiejscowieniu.

Rycina 7. Podłączenie przewodu do insuflacji CO₂ do igły Veresa. W trakcie wytwarzania odmy śródbrzusznej należy obserwować jamę brzuszną. Odgłos opukowy bębenkowy świadczy o prawidłowej odmie.