Rycina 8. W trakcie wytwarzania odmy śródbrzusznej na aparacie do insuflacji obserwuje się wzrost ciśnienia w jamie brzusznej, wielkość przepływu gazu i całkowitą objętość podanego gazu. Docelowe ciśnienie śródbrzuszne ustawia się na 11-14 mmHg.

Rycina 9. O osiągnięciu ustalonego ciśnienia śródbrzusznego świadczy zatrzymanie przepływu gazu. Przez wcześniej wykonane nacięcie powyżej pępka wprowadza się pod niewielkim kątem w kierunku do głowy pierwszy trokar optyczno-roboczy o średnicy 11 mm. Następnie wprowadza się kamerę laparoskopową i ocenia się wzrokowo jamę brzuszną. Do trokara przepinamy przewód do podawania gazu.

Rycina 10. Pod kontrolą wzroku przez nacięcie skóry w linii pośrodkowej ciała tuż poniżej wyrostka mieczykowatego, przebijając się przez więzadło sierpowate wątroby w kierunku jej wnęki, wprowadza się 11 mm roboczy trokar.

Rycina 11. Dwa kolejne trokary pomocnicze o średnicy 5 mm wprowadza się na wysokości pępka lub tuż powyżej niego w linii środkowoobojczykowej i przedniej pachowej. Jeśli warunki anatomiczne są dobre, a operator ma wystarczające doświadczenie, można wprowadzić tylko jeden trokar o średnicy 5 mm w śródbrzuszu.

Rycina 12. Widok wprowadzonych 4 trokarów w typowych lokalizacjach.

Rycina 13. Asystent jest odpowiedzialny za kamerę. Jednocześnie grasperem przez trokar pomocniczy chwyta dno pęcherzyka żółciowego i unosi do góry, w miarę możliwości wyciągając go spod wątroby. Na tym etapie operacji pomocne jest ułożenie chorego w pozycji anty-Trendelenburga i lekkie pochylenie na lewy bok. Ułatwia to ekspozycję operowanej okolicy.

Rycina 14. Jeśli pęcherzyk żółciowy jest zmieniony zapalnie lub wodniakowato, a jego ściana jest gruba i trudna do chwycenia narzędziami laparoskopowymi, można przez trokar nakłuć pęcherzyk igłą laparoskopową i odessać jego zawartość.

Rycina 15. Operator, posługując się grasperem oraz preparatorem lub haczykiem laparoskopowym, stopniowo uwalnia zrosty pęcherzyka żółciowego z siecią, dwunastnicą i poprzecznicą. W celu zachowania hemostazy może wykonać elektrokoagulację, uważając, aby nie uszkodzić (nie oparzyć) sąsiednich narządów. W tym czasie asystent, trzymając pęcherzyk za dno, wyciąga go do góry i stara się wywinąć na prawy płat wątroby.