Szczególną grupą chorych są najmłodsze dzieci, a ich leczenie stanowi wyzwanie, nie tylko ze względu na wiele ograniczeń terapeutycznych, ale także na brak jasno określonego konsensusu postępowania. Należy pamiętać, że w przypadku terapii miejscowej pieluszka stwarza warunki okluzji, predysponując do nasilenia wchłaniania leku i ryzyka wystąpienia objawów niepożądanych.

Warto podkreślić, że widoczne zmiany skórne szczególnie stygmatyzują młode, podatne na ocenę grupy rówieśniczej osoby. W terapii łuszczycy należy więc pamiętać o zapewnieniu wsparcia psychologicznego zarówno dzieciom, jak i nastolatkom, gdyż w tych grupach wiekowych choroba znamiennie obniża jakość życia i istotnie wpływa na kształtowanie psychiki młodego człowieka.[33]

Ponadto, jak wykazały badania, podobnie jak osoby dorosłe, dzieci cierpiące na łuszczycę są bardziej predysponowane do zachorowania na tzw. schorzenia współwystępujące z łuszczycą, takie jak:

  • hiperlipidemia,
  • otyłość,
  • cukrzyca,
  • nadciśnienie tętnicze.[4]


Istnieje więc konieczność holistycznego podejścia do terapii łuszczycy w populacji pediatrycznej oraz wdrożenia programu profilaktyki pierwotnej obejmującej:

  • propagowanie zdrowego stylu życia (aktywność fizyczna, właściwa dieta, utrzymywanie prawidłowej masy ciała lub jej redukcja w przypadku otyłości, zachęcanie do niepalenia wśród nastolatków),
  • okresową kontrolę ciśnienia tętniczego,
  • kontrolę podstawowych parametrów laboratoryjnych, w tym lipidogramu i stężenia glukozy.
Do góry