Pacjenci przebywający w ośrodkach długoterminowej opieki

Cukrzyca jest dobrze znanym czynnikiem ryzyka przyjęcia do ośrodka długoterminowej opieki.83 Wśród dorosłych przebywających w tych ośrodkach stwierdza się zwiększoną częstość hospitalizacji, większą podatność na zakażenia oraz częstsze występowanie powikłań makronaczyniowych, depresji, niesprawności fizycznej oraz upośledzenia funkcji poznawczych w porównaniu z samodzielnie mieszkającymi dorosłymi bez cukrzycy.84,85 Leczenie cukrzycy typu 1 u chorych przebywających w ośrodkach opieki jest trudne ze względu na zmienny stan odżywienia, chaotyczne spożywanie posiłków i przyjmowanie płynów, trudności z porozumiewaniem się związane z zaburzeniami poznawczymi, a także niedostateczne wyszkolenie personelu w zakresie monitorowania i leczenia cukrzycy typu 1. Wszystkie te czynniki sprawiają, że ta populacja jest szczególnie podatna na duże wahania glikemii oraz występowanie nierozpoznanej hipo- i hiperglikemii.

W ośrodkach długoterminowej opieki zwykle stosuje się leczenie wieloma wstrzyknięciami insuliny dziennie z elastycznie ustalanymi docelowymi wartościami stężenia glukozy we krwi (tab. 2). Pacjenci powinni otrzymywać posiłki o stałym składzie, z uwzględnieniem indywidualnych preferencji żywieniowych w celu uniknięcia niezamierzonego spadku masy ciała i niedożywienia. W celu zwiększenia bezpieczeństwa chorych pożądane jest podawanie stałych posiłkowych dawek insuliny (bezpośrednio po posiłku, jeżeli spożycie jest niepewne). Osoby starsze chore na cukrzycę typu 1, które nie są w stanie spożywać posiłków, wciąż wymagają podawania insuliny podstawowej w celu uniknięcia DKA. Mieszanki insulin powinny być stosowane rzadko z powodu dużego ryzyka hipoglikemii ze względu na zmienne nawyki żywieniowe tych osób oraz ich słabą zdolność rozpoznawania hipoglikemii i informowania o niej. Częstsze monitorowanie stężenia glukozy we krwi jest wskazane podczas ostrej choroby, kiedy zmienia się ilość spożywanych pokarmów, a także kiedy koryguje się dawki insuliny z powodu hiper- lub hipoglikemii.

Jeżeli chodzi o codzienne czynności związane z leczeniem, większość osób starszych przebywających w ośrodkach długoterminowej opieki jest zależna od personelu tych ośrodków. Personel ten powinien zostać poinformowany i przeszkolony w kwestiach dotyczących cukrzycy, rozumieć znaczenie monitorowania stężenia glukozy we krwi w cukrzycy typu 1, a także zwracać uwagę na możliwość hipoglikemii i znacznej hiperglikemii. Należy systematycznie analizować wyniki monitorowania stężenia glukozy, w razie potrzeby modyfikując dawkowanie insuliny i dietę, jeżeli stwierdza się hipoglikemię lub ciężką hiperglikemię. Wyniki wstępnego badania wskazują na to, że konsultacje z wykorzystaniem telemedycyny mogą przynosić korzyści, ograniczając występowanie incydentów hipoglikemii i ciężkiej hiperglikemii wśród chorych przebywających w ośrodkach opieki pielęgniarskiej, którzy są leczeni insuliną.86

Leczenie czynników ryzyka sercowo-naczyniowego

W porównaniu z osobami bez cukrzycy ryzyko choroby układu krążenia (CVD) jest 7,7-razy większe wśród kobiet chorych na cukrzycę typu 1 oraz 3,6-razy większe wśród mężczyzn chorych na cukrzycę typu 1.87 Duże ryzyko CVD jest związane z nefropatią88,89 oraz obecnością zespołu metabolicznego.90-92 Nie przeprowadzono żadnych dużych prób klinicznych, w których skoncentrowano by się na leczeniu czynników ryzyka sercowo-naczyniowego u starszych chorych na cukrzycę typu 1. Wytyczne ADA/AGS (tab. 3) są oparte głównie na badaniach, w których uczestniczyły osoby starsze niezależnie od typu cukrzycy.

Ciśnienie tętnicze. Celem leczenia nadciśnienia tętniczego u ogólnie zdrowych osób starszych, a także osób starszych z zespołem kruchości, ale bez chorób przewlekłych w schyłkowym stadium jest ciśnienie tętnicze poniżej 140/80 mm Hg. W wytycznych ADA/AGS zalecono wyższe docelowe ciśnienie skurczowe i rozkurczowe (<150/90 mm Hg) u osób starszych w ogólnie złym stanie zdrowia, z chorobami przewlekłymi w schyłkowym stadium lub z krótką oczekiwaną długością dalszego życia, a także u przebywających w ośrodkach długoterminowej opieki.

W wytycznych European Society of Hypertension i European Society of Cardiology z 2013 roku dotyczących leczenia nadciśnienia tętniczego sformułowano następujące zalecenia odnoszące się do leczenia osób w podeszłym wieku: 1) u osób starszych z ciśnieniem skurczowym wynoszącym ≥160 mm Hg należy je obniżać do 140-150 mm Hg; 2) u sprawnych pacjentów w wieku podeszłym, ale <80 lat z ciśnieniem skurczowym wynoszącym początkowo ≥140 mm Hg należy rozważyć leczenie w celu obniżenia ciśnienia skurczowego do wartości poniżej 140 mm Hg; 3) u pacjentów w wieku >80 lat w dobrym stanie fizycznym i umysłowym z ciśnieniem skurczowym wynoszącym początkowo ≥160 mm Hg należy je obniżać do 140-150 mm Hg; 4) u pacjentów w podeszłym wieku z zespołem kruchości leczenie pozostawia się do decyzji lekarza prowadzącego; 5) docelowe ciśnienie rozkurczowe u chorych na cukrzycę wynosi < 85 mm Hg; 6) w zaawansowanym wieku podawanie dobrze tolerowanych leków hipotensyjnych powinno być kontynuowane, chyba że uzna się to za niebezpieczne.

Ciśnienie tętnicze powinno być obniżane stopniowo w celu zmniejszenia ryzyka wystąpienia objawów wynikających z nadmiernego spadku ciśnienia, zwłaszcza u osób w podeszłym wieku z zespołem kruchości. U osób otrzymujących inhibitory enzymu konwertującego angiotensynę lub antagonistów receptora angiotensynowego czynność nerek i stężenie potasu w surowicy powinny zostać skontrolowane w ciągu 1-2 tygodni od rozpoczęcia leczenia, a następnie co najmniej raz w roku. Jeżeli w leczeniu nadciśnienia wykorzystuje się diuretyki, należy monitorować elektrolity – w ciągu 1-2 tygodni od rozpoczęcia podawania tych leków, a następnie okresowo w trakcie dalszego leczenia.

Parametry lipidowe. ADA zaleca coroczne monitorowanie lipidogramu na czczo. Jeżeli występuje jawna CVD, docelowe stężenie cholesterolu LDL wynosi <70 mg/dl. Jeżeli nie ma jawnej CVD, docelowe stężenie cholesterolu LDL wynosi <100 mg/dl. Docelowe stężenie triglicerydów wynosi <150 mg/dl, a docelowe stężenie cholesterolu HDL wynosi >40 mg/dl u mężczyzn i >50 mg/dl u kobiet. Leczenie statyną jest wskazane u ogólnie zdrowych osób starszych oraz osób starszych w pośrednim (złożonym) ogólnym stanie zdrowia z zespołem kruchości w celu zmniejszenia chorobowości i umieralności z powodu CVD, chyba że takie leczenie jest przeciwwskazane lub nie jest tolerowane. W celu określenia korzyści z leczenia statyną u osób starszych w złym ogólnym stanie zdrowia, a także pacjentów przebywających w ośrodkach długoterminowej opieki należy brać pod uwagę oczekiwaną długość ich dalszego życia. Nie wykazano korzyści ze stosowania innych leków hipolipemizujących w monoterapii lub skojarzeniach u osób w starszym wieku chorych na cukrzycę typu 1.

Kwas acetylosalicylowy. Rola kwasu acetylosalicylowego w pierwotnej prewencji CVD u osób w starszym wieku chorych na cukrzycę typu 1 jest niejasna. U ogólnie zdrowych dorosłych podawanie kwasu acetylosalicylowego (75-162 mg dziennie) zaleca się zasadniczo u osób z grupy dużego ryzyka CVD (10-letnie ryzyko >10%, w tym u osób starszych z jednym dodatkowym czynnikiem ryzyka). Kwas acetylosalicylowy stosuje się również w ramach prewencji wtórnej u pacjentów z rozpoznaną CVD. Potencjalne korzyści z leczenia kwasem acetylosalicylowym trzeba zestawić z ryzykiem krwawienia w tej populacji, zwłaszcza u osób starszych z wieloma chorobami współistniejącymi, znacznym upośledzeniem funkcji poznawczych lub dużym ryzykiem upadków.

Podsumowanie

Osoby w starszym wieku chore na cukrzycę typu 1 stanowią niejednorodną grupę, która nie została zbyt dobrze zbadana. W przypadku długiego czasu trwania cukrzycy hipoglikemia występuje często niezależnie od stężenia HbA1C. U ogólnie zdrowych starszych osób zaleca się indywidualizowane leczenie z wykorzystaniem bardziej złożonych schematów podawania insuliny i dążeniem do niższej docelowej glikemii w warunkach częstego samodzielnego monitorowania stężenia glukozy we krwi. U osób w ogólnie złym stanie zdrowia lub z zespołem kruchości proponuje się modyfikacje tego podejścia do leczenia. U osób starszych należy oceniać takie problemy i czynniki, jak występowanie hipo- i hiperglikemii, nadciśnienie tętnicze, niesprawność fizyczna, zaburzenia wzroku, słuchu i funkcji poznawczych, ból, wsparcie społeczne, nietrzymanie moczu, polipragmazja, depresja, ryzyko upadków, a także potrzeba świadczeń społecznych. Plan leczenia powinien zakładać zmniejszenie do minimum częstości występowania hipoglikemii i ciężkiej hiperglikemii, a także uwzględniać zidentyfikowane problemy fizyczne, emocjonalne i społeczne w celu zwiększenia bezpieczeństwa leczenia oraz poprawy jakości życia. Można oczekiwać, że w przyszłości nowe preparaty insuliny i osiągnięcia technologiczne przyczynią się poprawy leczenia w tej powiększającej się populacji pacjentów.

Do góry