Wprowadzenie

W tym roku upłynie 100 lat od odkrycia insuliny¹. Od roku 1921 dokonał się olbrzymi postęp w zakresie insulinoterapii i nowych technologii w diabetologii. Wraz z postępem wzrosły jednocześnie zapadalność na cukrzycę oraz częstość występowania przewlekłych powikłań tej choroby. Jednym z istotnych czynników ryzyka powikłań cukrzycy jest oporność tkanek na działanie insuliny, czyli insulinooporność (IR – insulin resistance). Dotyczy to zwłaszcza osób z cukrzycą typu 2.

Insulina jest lekiem z wyboru u osób z autoimmunologiczną postacią cukrzycy. Cukrzycą typu 1 dotkniętych jest 10% wszystkich osób z cukrzycą. Z powodu bezwzględnego niedoboru insuliny wymagają one dostarczania insuliny egzogennej, która jest lekiem z wyboru dla tych pacjentów. Ponieważ zdarza się, że wykładniki IR współwystępują u chorych z cukrzycą typu 1, sięgamy po lek rutynowo stosowany u pacjentów z cukrzycą typu 2, czyli metforminę, którą dołącza się do insulinoterapii jako lek zmniejszający IR. Metod insulinoterapii jest kilka, ale najczęściej u pacjentów z cukrzycą typu 1 wykorzystuje się model intensywnej czynnościowej insulinoterapii. Polega on na dostosowaniu podawanej dawki insuliny do aktualnej glikemii, zawartości węglowodanów w diecie oraz planowanego wysiłku fizycznego.

Jednak insulinoterapia nie jest zarezerwowana tylko dla pacjentów z cukrzycą typu 1. Z upływem lat, kiedy dochodzi do rozwoju znacznej IR i defektu wydzielania insuliny, niezbędne jest rozpoczęcie leczenia insuliną egzogenną także u pacjentów z cu...