Glikacja białek intensyfikowana przez hiperglikemię może wpływać na funkcjonowanie licznych układów biochemicznych, istotnie zaburzając pracę organizmu. Zmiany strukturalne wywołane przez glikację mogą skutkować usztywnieniem i zmniejszeniem elastyczności macierzy zewnątrzkomórkowej w naczyniach krwionośnych, powodować zmętnienie soczewki, prowadząc do zaćmy, przyczyniają się do kalcyfikacji i stymulują rozwój stanu zapalnego3,6,7.

Wiele wskazuje na to, że glikacja jest procesem wysoce niekorzystnym: doprowadza do makro- i mikroangiopatii, w tym nefropatii, neuropatii i retinopatii oraz chorób neurodegeneracyjnych. Najbardziej niejednoznaczne wydaje się oddziaływanie AGE na mikroflorę jelitową, ponieważ wśród doniesień o wpływie związanym ze zwiększeniem przepuszczalności i indukcji stanów zapalnych jelit pojawiają się również doniesienia o korzystnym wpływie na metabolom flory jelitowej związany z wyższą produkcją SCFA3.

Postuluje się, że redukcja stężenia AGE może być celem terapeutycznym w leczeniu cukrzycy i pokrewnych chorób metabolicznych. Strategie takie jak dieta niskoglikemiczna, z suplementacją antyoksydantami oraz inhibitorami tworzenia AGE mogą pomóc w ograniczeniu ich szkodliwego wpływu2. Istotny jest również potencjał produktów glikacji w diagnostyce i monitorowaniu przebiegu leczenia cukrzycy. Aktualnie panel parametrów diagnostycznych związanych z glikacją obejmuje HbA1c, GA, fruktozaminę, pGCD59 i SAF, ale w ostatnich latach – wraz ze wzrostem wiedzy o glikacji i możliwości analitycznych – panel ten wciąż się poszerza1,15.

Do góry