Podsumowanie

Ostatnie lata w leczeniu niewydolności serca wykorzystującym metodę mechanicznego wspomagania krążenia to okres wyraźnej dominacji implantowanych systemów o przepływie ciągłym. Nie oznacza to, że systemy wspomagania oparte na systemie pulsacyjnym całkowicie przeszły do historii – są one ciągle wykorzystywane jako systemy czasowego wspomagania, zwykle wtedy, kiedy istnieje konieczność wspomagania obu komór (pomostowego) u chorych kwalifikowanych do przeszczepienia (BTT), u dzieci lub w przypadku możliwie szybko odwracalnego uszkodzenia serca. Na osobną wzmiankę zasługuje niedostępne w Polsce całkowicie sztuczne serce (TAH – total artificial heart), które wszczepiono już ponad 900 chorym na świecie.

Implantowane systemy wspomagania lewokomorowego z przepływem ciągłym obecnie jednak wyraźnie dominują, stanowiąc ponad 90% wszczepianych urządzeń. Ostatnie lata przyniosły ogromny postęp w zakresie zwiększenia niezawodności mechanicznej, hemokompatybilności, ergonomii systemów LVAD. Wobec niewystarczającej w stosunku do potrzeb liczby przeszczepień serca i wydłużającego się czasu oczekiwania leczenie to stworzyło szansę zapewnienia dobrej jakości życia w warunkach domowych chorym oczekującym na przeszczepienie i wielu pacjentom, którzy z różnych względów nie mogli być kandydatami do przeszczepienia serca.

W najbliższych latach można oczekiwać stałego zwiększania się liczby chorych z implantowanym systemem wspomagania lewokomorowego, co będzie wymagać nabycia nowych umiejętności prowadzenia tej grupy chorych przez kardiologów, kardiochirurgów czy wreszcie lekarzy rodzinnych i innych specjalności.