Ryc. 4. Aplikacja osocza bogatopłytkowego w leczeniu patologii ścięgna Achillesa.

Nowoczesne metody postępowania leczniczego są najczęściej oparte na współczesnych osiągnięciach ortobiologii. Coraz powszechniejsze miejscowe aplikowanie preparatów pochodzących z krwi własnej pacjenta, w postaci osocza bogatopłytkowego lub komórek macierzystych, nie znajduje jednak jak dotąd potwierdzenia w obiektywnych badaniach naukowych, chociaż ma uznaną praktycznie wartość kliniczną. Celem takiej terapii jest wywołanie i modulowanie odpowiedzi komórkowej do podjęcia mechanizmów naprawczych oraz promowania proliferacji kolagenu, jak również tworzenia siatki naczyń wewnątrz samego ścięgna, co zostaje osiągnięte miejscowo przez wpływ na ekspresję genów.

Podsumowanie

Intensywny rozwój nauki i techniki, również w dziedzinie medycyny, pozwala na coraz szersze spojrzenie na człowieka, determinanty jego zdrowia czy osobnicze możliwości. Jedną z najnowszych technik oceny wrodzonego potencjału osobniczego są testy oparte o wykorzystanie badań genetycznych.

Identyfikacja roli i znaczenia zmienności genetycznej na obraz cech fenotypowych jest obecnie szeroko wykorzystywanym narzędziem w medycynie, zdrowiu publicznym i wielu innych dziedzinach życia, włączając w to sport.

Realizowane w dzisiejszych czasach badania genetyczne na potrzeby sportu różnią się w zależności od ich celu czy wykorzystanych technik doświadczalnych. Do głównych kierunków badawczych niezmiennie zaliczyć możemy między innymi badania z cyklu „poszukiwanie talentów”, projekty z zakresu nutrigenetyki i nutrigenomiki oraz badania dotyczące wczesnej predykcji zwiększonego ryzyka wystąpienia określonych rodzajów kontuzji.

Genetyczne podłoże uszkodzeń ścięgna Achillesa jest, wraz z analogicznymi badaniami więzadła krzyżowego przedniego, najczęstszym przedmiotem analiz naukowców działających w obszarze genetyki i medycyny, a w tym przypadku konkretnie traumatologii i rehabilitacji. Opracowanie rzetelnych i trafnych metod diagnostycznych w tym zakresie byłoby niekwestionowanym przełomem w prewencji i leczeniu wielu dysfunkcji narządu ruchu.

Obiecujące rezultaty wstępnych badań oraz pierwsze pozytywne próby ich praktycznego wykorzystania pozwalają mieć nadzieję na upowszechnienie tego typu metod diagnostycznych już w niedalekiej przyszłości.