Niektórzy eksperci zalecają obecnie wielokierunkowe podejście do przewidywania wyniku leczenia. Na przykład wystąpienie co najmniej dwóch spośród czterech niezależnych negatywnych czynników prognostycznych wyraźnie przemawia za niekorzystnym wynikiem leczenia (dodatnia wartość prognostyczna 1,0):29

  • niecałkowity powrót odruchów z pnia mózgu
  • drgawki kloniczne mięśni
  • brak reakcji w zapisie elektroencefalografii (EEG)
  • brak korowych somatosensorycznych potencjałów wywołanych.

Głównym ograniczeniem tych zaleceń są występujące w większości szpitali problemy z dostępnością bardziej złożonych badań neurologicznych.

Ośrodki leczenia pacjentów po zatrzymaniu krążenia

Wyniki leczenia pacjentów przyjmowanych na OIT z powodu zatrzymania krążenia w poszczególnych szpitalach są bardzo różne, przy czym istnieją dowody, że umieralność jest mniejsza wśród pacjentów przyjmowanych na OIT, w których jest leczonych wielu chorych po zatrzymaniu krążenia.1 Ze względu na możliwość przeprowadzenia PCI 24 h na dobę 7 dni w tygodniu, umiejętność zapewnienia odpowiedniej ciepłoty ciała pacjenta i dostępność wysokospecjalistycznych badań oceniających układ nerwowy takich pacjentów najlepiej leczyć w ośrodkach specjalistycznych.

Wnioski

U pacjentów po przebytym zatrzymaniu krążenia rozwija się zespół poresuscytacyjny, na który składają się:

  • uszkodzenie mózgu spowodowane zatrzymaniem krążenia
  • zaburzenia czynności mięśnia sercowego po zatrzymaniu krążenia
  • niedokrwienie narządów i odpowiedź na przywrócenie krążenia
  • każda choroba poprzedzająca zatrzymanie krążenia.

Postępowanie po resuscytacji, polegające na celowanym leczeniu temperaturą i przeprowadzeniu pierwotnej PCI, poprawia przeżycie i neurologiczne wyniki leczenia. Przewidywanie rokowania u chorych będących w śpiączce po resuscytacji z powodu zatrzymania krążenia, poddanych łagodnej hipotermii jest trudne i można je ocenić dopiero po 5-6 dniach od zachorowania.

Piśmiennictwo ze str. 37:

1. Carr BG, Kahn JM, Merchant RM, et al. Inter-hospital variability in post-cardiac arrest mortality. Resuscitation 2009;80:30-4.

2. Nolan JP, Neumar RW, Adrie C, et al. Post-cardiac arrest syndrome: epidemiology, pathophysiology, treatment, and prognostication. A scientific statement from the International Liaison Committee on Resuscitation; the American Heart Association Emergency Cardiovascular Care Committee; the Council on Cardiovascular Surgery and Anesthesia; the Council on Cardiopulmonary, Perioperative, and Critical Care; the Council on Clinical Cardiology; the Council on Stroke. Resuscitation 2008;79:350-79.

3. Nolan JP, Soar J. Postresuscitation care: entering a new era. Curr Opin Crit Care 2010;16:216-22.

4. Deakin CD, Morrison LJ, Morley PT, et al. Part 8: Advanced life support: 2010 international consensus on cardiopulmonary resuscitation and emergency cardiovascular care science with treatment recommendations. Resuscitation 2010;81(Suppl 1):e93-174.

5. Deakin CD, Nolan JP, Soar J, et al. European Resuscitation Council guidelines for resuscitation 2010 Section 4. Adult advanced life support. Resuscitation 2010;81:1305-52.

6. Dumas F, Cariou A, Manzo-Silberman S, et al. Immediate percutaneous coronary intervention is associated with better survival after out-of-hospital cardiac arrest: insights from the PROCAT (Parisian Region Out of hospital Cardiac ArresT) registry. Circ Cardiovasc Interv 2010;3:200-7.

7. Laurent I, Monchi M, Chiche JD, et al. Reversible myocardial dysfunction in survivors of out-of-hospital cardiac arrest. J Am Coll Cardiol 2002;40:2110-6.

8. Elliott VJ, Rodgers DL, Brett SJ. Systematic review of quality of life and other patient-centred outcomes after cardiac arrest survival. Resuscitation 2011;82:247-56.

9. Balan IS, Fiskum G, Hazelton J, et al. Oximetry-guided reoxygenation improves neurological outcome after experimental cardiac arrest. Stroke 2006;37:3008-13.

10. Kilgannon JH, Jones AE, Shapiro NI, et al; Emergency Medicine Shock Research Network (EMShockNet) Investigators. Association between arterial hyperoxia following resuscitation from cardiac arrest and in-hospital mortality. JAMA 2010;303:2165-71.

11. Bellomo R, Bailey M, Eastwood GM, et al. Arterial hyperoxia and in-hospital mortality after resuscitation from cardiac arrest. Crit Care 2011;15:R90.

12. Nolan JP, Laver SR, Welch CA, et al. Outcome following admission to UK intensive care units after cardiac arrest: a secondary analysis of the ICNARC Case Mix Programme Database. Anaesthesia 2007;62:1207-16.

13. van den Berghe G, Wouters P, Weekers F, et al. Intensive insulin therapy in the critically ill patients. N Engl J Med 2001;345:1359-67.

14. NICE-SUGAR Study Investigators, Finfer S, Chittock DR, Su SY, et al. Intensive versus conventional glucose control in critically ill patients. N Engl J Med 2009;360:1283-97.

15. Meyfroidt G, Keenan DM, Wang X, et al. Dynamic characteristics of blood glucose time series during the course of critical illness: effects of intensive insulin therapy and relative association with mortality. Crit Care Med 2010;38:1021-9.

16. Holzer M. Targeted temperature management for comatose survivors of cardiac arrest. N Engl J Med 2010;363:1256-64.

17. Walters JH, Morley PT, Nolan JP. The role of hypothermia in post-cardiac arrest patients with return of spontaneous circulation: a systematic review. Resuscitation 2011;82:508-16.

18. van der Wal G, Brinkman S, Bisschops LL, et al. Influence of mild therapeutic hypothermia after cardiac arrest on hospital mortality. Crit Care Med 2011;39:84-8.

19. Dumas F, Grimaldi D, Zuber B, et al. Is hypothermia after cardiac arrest effective in both shockable and nonshockable patients? Insights from a large registry. Circulation 2011;123:877-86.

20. Nielsen N, Friberg H, Gluud C, et al. Hypothermia after cardiac arrest should be further evaluated. A systematic review of randomised trials with meta-analysis and trial sequential analysis. Int J Cardiol 2011;151:333-41.

21. Castren M, Nordberg P, Svensson L, et al. Intraarrest transnasal evaporative cooling: a randomized, prehospital, multicentre study (PRINCE:Pre-ROSC IntraNasal Cooling Effectiveness). Circulation 2010;122:729-36.

22. Tømte Ø, Draegni T, Mangschau A, et al. A comparison of intravascular and surface cooling techniques in comatose cardiac arrest survivors. Crit Care Med 2011;39:443-9.

23. Polderman KH, Herold I. Therapeutic hypothermia and controlled normothermia in the intensive care unit: practical considerations, side effects, and cooling methods. Crit Care Med 2009;37:1101-20.

24. Mongardon N, Perbet S, Lemiale V, et al. Infectious complications in out-of-hospital cardiac arrest patients in the therapeutic hypothermia era. Crit Care Med 2011;39:59-64.

25. Young GB. Clinical practice. Neurologic prognosis after cardiac arrest. N Engl J Med 2009;361:605-11.

26. Wijdicks EF, Hijdra A, Young GB, et al. Practice parameter: prediction of outcome in comatose survivors after cardiopulmonary resuscitation (an evidence-based review): report of the Quality Standards Subcommittee of the American Academy of Neurology. Neurology 2006;67:203-10.

27. Al Thenayan E, Savard M, Sharpe M, et al. Predictors of poor neurologic outcome after induced mild hypothermia following cardiac arrest. Neurology 2008;71:1535-7.

28. Rossetti AO, Oddo M, Liaudet L, et al. Predictors of awakening from postanoxic status epilepticus after therapeutic hypothermia. Neurology 2009;72:744-9.

29. Rossetti AO, Oddo M, Logroscino G, et al. Prognostication after cardiac arrest and hypothermia: a prospective study. Ann Neurol 2010;67:301-7.

Do góry