Leczenie przyczynowe

Konsekwencją lepszego poznania biologii wirusa dengi jest zidentyfikowanie potencjalnych miejsc uchwytu ewentualnych leków działających przyczynowo. Oszałamiający sukces leków przeciwko HIV jest przykładem na to, że mając do dyspozycji odpowiednie środki, można opracować wydajne i skuteczne leki przeciwwirusowe.

Badania skupiają się obecnie na białkach niestrukturalnych – NS3 i NS5 – odgrywających ważną rolę w procesie replikacji genomu wirusa dengi. Oba białka zawierają domeny proteazowe, które mogą być miejscem uchwytu inhibitorów proteazy, czego skutkiem byłoby hamowanie wnikania wirusa do komórki. Trudność polega na przełożeniu wyników badań laboratoryjnych na praktykę kliniczną. Patrząc jednak na postęp, jaki się dokonał w poznaniu biologii wirusa dengi, przyszłość leków przeciwko tej chorobie rysuje się obiecująco.

Pojawiają się nowe możliwości terapeutyczne w przypadku chorób wywołanych innymi flawiwirusami, np. wirusem zapalenia wątroby typu C. Ponieważ między różnymi wirusami z rodziny Flaviviridae występują podobieństwa strukturalne, takie leki mogłyby być wykorzystane także w leczeniu dengi. Ponieważ ciężkie objawy choroby są częściowo wywołane przez odpowiedź układu odpornościowego, być może najlepszą strategią leczenia byłoby stosowanie leków immunomodulujących. Trwają dwa randomizowane badania kliniczne prowadzone metodą podwójnie ślepej próby, z których jedno dotyczy możliwości stosowania określonego leku przeciwwirusowego, a drugie wykorzystania glikokortykosteroidów w leczeniu dengi (p. piśmiennictwo).

Wnioski

W ciągu ostatnich 40 lat odnotowano gwałtowny wzrost częstości zakażeń wirusem dengi, a zwłaszcza występowania najcięższych postaci choroby, w tym zespołu wstrząsowego w przebiegu dengi. Obecnie denga jest jedną z najczęstszych przyczyn hospitalizacji w krajach Azji i obu Ameryk w porze deszczowej. Wskaźnik śmiertelności wśród pacjentów hospitalizowanych z rozpoznaniem zespołu wstrząsowego nawet przy zapewnieniu najlepszej możliwej opieki wynosi 1-5%, a niekiedy jest znacznie wyższy (>10%). Najważniejszą cechą kliniczną dengi jest zwiększenie przepuszczalności naczyń włosowatych, prowadzące do wystąpienia zespołu wstrząsowego. Szczególnie zagrożone wstrząsem są niemowlęta, dzieci i młodzież, natomiast u osób dorosłych występuje zwiększone ryzyko krwawień. Najważniejszą interwencją terapeutyczną u osób z zespołem wstrząsowym jest niezwłocznie podjęta, lecz prowadzona z rozwagą, resuscytacja płynowa. Należy unikać zbyt intensywnej płynoterapii u osób z przesiękiem włośniczkowym.