Ustawą z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie¹ (dalej: u.p.p.r.) uregulowano zasady postępowania różnych podmiotów w przypadku podejrzenia stosowania przemocy w rodzinie. Ze względu na charakter pracy lekarzy włączono w system przeciwdziałania przemocy w rodzinie, nakładając na nich następujące zobowiązania:

1) zainicjowanie procedury Niebieskiej Karty

2) zawiadomienie policji lub prokuratury o podejrzeniu popełniania przestępstwa z użyciem przemocy w rodzinie.

Punktem wyjścia do dalszych rozważań musi być zdefiniowanie pojęć: „przemoc w rodzinie” oraz „procedura Niebieskiej Karty”. Zgodnie z art. 2 pkt 2 u.p.p.r. przez przemoc w rodzinie należy „rozumieć jednorazowe albo powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób wymienionych w pkt 1 [tj. członków najbliższej rodziny, którymi w świetle prawa są: małżonek, rodzice, dzieci, rodzeństwo, powinowaci w tej samej linii lub stopniu, osoba przysposobiona (adoptowana), osoby pozostające we wspólnym pożyciu – przyp. aut.], w szczególności narażające te osoby na niebezpieczeństwo utraty życia, zdrowia, naruszające ich godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą”. Jak widać, definicja ta jest dość szeroka i może stwarzać problemy interpretacyjne, przede wszystkim w tym fragmencie, który poprzedza zwrot „w szczególności”. Z tego powodu uważam, że obowiązki związane z przeciwdziałaniem przemocy lekarze powinni realizować z rozwagą, przede wszystkim w przypadkach, w których mają silne przekonanie o występowaniu przemocy w rodzinie.