Zaburzenia erekcji należą do najczęstszych zaburzeń seksualnych. Mogą być jednym z pierwszych objawów rozwijających się chorób układu krążenia.

Wstęp

Zaburzenia erekcji (ZE) zaliczane są do najczęstszych zaburzeń seksualnych u mężczyzn. Definiowane są jako niemożność do uzyskania lub utrzymania wzwodu w stopniu wystarczającym do satysfakcjonującego stosunku płciowego. U chorych z całkowitym brakiem erekcji nie występują też nocne wzwody. Szacuje się, że problem dotyczy ponad 150 milionów mężczyzn na całym świecie, a koszty leczenia farmakologicznego przekraczają miliard dolarów rocznie. W populacji polskiej na ZE cierpi ponad 3 miliony mężczyzn. ZE są zaburzeniem, które w istotny sposób obniża jakość życia. W wielu związkach brak erekcji może powodować utratę męskiego autorytetu w oczach partnerki i powodować obniżenie samooceny pacjenta. Większość partnerek pacjentów z ZE czuje się odpowiedzialna za dysfunkcję, utożsamiając ją z osłabieniem popędu, wynikającym ze zbyt słabej stymulacji partnera lub utratą własnej atrakcyjności w jego oczach. Partnerki nie są też w stanie zrealizować swoich popędów, co czyni rolę kobiety, będącej w związku z mężczyzną z ZE, niezwykle trudną z psychologicznego i seksuologicznego punktu widzenia. Opisane zjawiska, będące konsekwencją błędnego postrzegania oraz braku prawidłowej diagnostyki i leczenia ZE, są częstą przyczyną konfliktów i rozpadów związków zarówno partnerskich, jak i małżeńskich. Mimo to wielu pacjentów nie zgłasza problemu lekarzom. Dlatego istotne jest, aby lekarze (szczególnie specjaliści medycyny rodzinnej, interniści, kardiolodzy, diabetolodzy, psychiatrzy) pytali pacjentów o występowanie tego zaburzenia i ich satysfakcję z życia seksualnego.

Etiologia i czynniki ryzyka wystąpienia zaburzeń erekcji

W Klasyfikacji Zaburzeń Psychicznych i Zaburzeń Zachowania ICD-10 zaburzenia erekcji zaliczono do „Dysfunkcji seksualnych niespowodowanych zmianami organicznymi ani chorobą somatyczną” (F52) – „Brak reakcji genitalnej” (F52.2). Do dysfunkcji seksualnych należą różne zaburzenia, uniemożliwiające choremu podejmowanie stosunków seksualnych zgodnych z jego pragnieniami przez okres co najmniej sześciu miesięcy, przy czym w pewnych sytuacjach dysfunkcja może się nie ujawniać. Brak reakcji genitalnej może być rozpoznany, gdy poza powyższymi kryteriami u mężczyzn stwierdza się zanikanie wzwodu wystarczającego do odbycia stosunku przy próbie podjęcia go. Wyróżnia się cztery postacie zaburzenia:

• pełen wzwód występuje podczas gry wstępnej, lecz zanika lub zmniejsza się przy próbie immisji (przed wytryskiem)
• wzwód występuje jedynie w sytuacjach, gdy stosunek nie był planowany
• wzwód jest niewystarczający do odbycia stosunku
• nie występuje nabrzmienie prącia.¹