Omawiane zalecenia American College of Cardiology/American Heart Association/Heart Rhythm Society (ACC/AHA/HRS) z roku 2015 dotyczą częstoskurczów nadkomorowych (SVT – supraventricular tachycardia), a raczej tachyarytmii nadkomorowych z wyłączeniem migotania przedsionków. Migotanie przedsionków, mimo że należy do grupy tachyarytmii nadkomorowych, nie jest omawiane z powodu rangi problemu społecznego i odmienności postępowania klinicznego.

Konstrukcja poprzednich zaleceń z roku 2003 jest podobna do obecnych, jednak w dokumencie z roku 2003 poświęcono więcej miejsca kryteriom diagnostycznym SVT oraz częstoskurczom z szerokimi zespołami QRS. Dlatego dociekliwy Czytelnik nie zmarnuje czasu, gdy przy okazji lektury obecnie omawianych zaleceń ACC/AHA/HRS 2015 zajrzy także do dokumentu ACC/AHA/ESC z roku 2003. W stosunku do zaleceń z 2003 roku podzielono klasę III wskazań na postępowanie, które nie przynosi korzyści i nie jest wskazane w danej arytmii, oraz postępowanie, które jest zdecydowanie przeciwwskazane, ponieważ przynosi szkodę choremu. Dodatkowo przy każdym zaleceniu autorzy dokumentu wprowadzili jasną klasyfikację siły dowodu naukowego. Na tej podstawie zalecenia oparto na badaniach z podwójnie ślepą próbą (badania randomizowane) – poziom jakości danych – A dla wysokiej jakości metodologicznej badań, poziom jakości – R dla pośredniej jakości metodologicznej badań randomizowanych, następnie dowody oparte na badaniach nierandomizowanych – dane pośredniej jakości, poziom jakości danych – NR. Kolejno niższy poziom dowodów naukowych dla badań randomizowanych i/lub rejestrów z ograniczeniami metodologicznymi, poziom jakości danych – LD oraz zgoda ekspertów jako najniższy poziom jakości danych – EO. Drugą, istotną nowością jest wprowadzenie problematyki SVT u chorych w zaawansowanym wieku, co jest roztropnym posunięciem. Zalecane leki antyarytmiczne: flekainid, ibutylid, dofetylid oraz prokainamid są niedostępne w Polsce i jest to problem dotyczący wielu zaleceń, gdzie mamy do czynienia z terapią antyarytmiczną (np. zalecenia dotyczące migotania przedsionków). Także sama konstrukcja zaleceń jest ciekawsza od tej sprzed 12 lat, gdzie poza dość nużącymi zaleceniami w formie tabel mamy diagramy – algorytmy postępowania, które są przejrzyste i bardzo przydatne w codziennej praktyce lekarskiej. Dlatego jako autorzy tego omówienia skoncentrowaliśmy się na prezentacji algorytmów postępowania u chorych z SVT, dodając własne, krótkie komentarze tam, gdzie wydało nam się to konieczne i przyczyniało się do wyjaśniania problemów klinicznych.