Wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego z 2016 r. jasno definiują kryteria rozpoznania migotania przedsionków w różnych grupach chorych. Podstawę rozpoznania stanowi zapis EKG, w którym udokumentowany jest przynajmniej 30-sekundowy epizod AF.

Wprowadzenie

Migotanie przedsionków (AF – atrial fibrillation) to najczęściej występująca na świecie arytmia. Rocznie w Europie diagnozowanych jest 120-215 tys. nowych przypadków. Szacuje się, że AF dotyczy 3% osób >20 r.ż. Zdarza się znacznie częściej u osób starszych ze współistniejącą niewydolnością serca, nadciśnieniem tętniczym, cukrzycą, przewlekłą chorobą nerek, zastawkowymi wadami serca oraz otyłością. Mimo postępu w diagnostyce i leczeniu arytmia ta jest nadal jedną z głównych przyczyn powikłań zakrzepowo-zatorowych, w tym udaru niedokrwiennego mózgu, niewydolności serca i nagłego zgonu sercowego. Co więcej, rokowanie u pacjentów z AF i przebytym udarem niedokrwiennym mózgu (ICS – ischemic cerebral stroke) jest znacznie gorsze niż chorych po ICS bez współistniejącego AF. Za 20-30% udarów niedokrwiennych mózgu odpowiada obecność migotania przedsionków. Przypuszcza się, że duży odsetek stanowi tzw. ciche migotanie przedsionków (SAF – silent AF), którego częstość wzrasta u osób >65 r.ż. i którego pierwszym objawem niejednokrotnie jest ICS.

Migotanie przedsionków zwiększa 2-krotnie ryzyko śmiertelności z jakiejkolwiek przyczyny u kobiet i ok. 1,5-krotnie u mężczyzn. Każdego roku średnio co czwarty chory z AF (10-40%) wymaga hospitalizacji, a u co trzeciego rozpoznawana jest niewydolność lewokomorowa serca (CHF – congestive heart failure). Wiąże się to bezpośrednio z wysokim kosztami leczenia, które w Wielkiej Brytanii stanowią 1% budżetu przewidzianego na leczenie, a w Stanach Zjednoczonych średnio 16 bilionów dolarów.

Dlatego niezmiernie ważne w profilaktyce zakrzepowo-zatorowej są szybkie wykrycie AF, odpowiednia stratyfikacja ryzyka powikłań oraz optymalne leczenie przeciwkrzepliwe.

Rozpoznawanie migotania przedsionków

Wytyczne Europejskiego Towarzystwa Kardiologicznego (ESC – European Society of Cardiology) z 2016 r. jasno definiują kryteria rozpoznania migotania przedsionków w różnych grupach chorych. Podstawę rozpoznania AF stanowi zapis EKG, w którym udokume...

Kolejną zmianą wprowadzoną w obowiązujących wytycznych jest modyfikacja skali EHRA (European Heart Rhythm Association), na podstawie której ocenia się objawy u chorych z AF. Obecnie skala ta jest pięciostopniowa, a różnica w stosunku do poprzedniego zapisu dotyczy głównie podziału drugiego stopnia na 2a i 2b, gdzie 2a oznacza łagodne objawy, a 2b umiarkowane nasilenie objawów (tab. 1).