Dyslipidemia to jeden z głównych czynników ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. Od wielu lat podstawową grupą leków w terapii zaburzeń lipidowych pozostają statyny. Ostatnio ugruntowała się jednak pozycja ezetymibu, wiemy również coraz więcej o nowej klasie leków – inhibitorach PCSK9.

Wprowadzenie

W 2015 r. pojawiły się europejskie wytyczne dotyczące postępowania w dyslipidemiach. Były już one wielokrotnie omawiane i komentowane. W tym roku jednak nowy dokument na ten temat opublikowali również Amerykanie. W wielu punktach różni się on od naszych europejskich zaleceń. Pierwszą rzucającą się w oczy różnicą jest towarzystwo, do którego należą autorzy. Na Starym Kontynencie dyslipidemia pozostaje domeną kardiologów, tymczasem za oceanem wytyczne dotyczące postępowania w zaburzeniach gospodarki lipidowej opracowali specjaliści z Amerykańskiego Towarzystwa Endokrynologów Klinicznych (AACE – American Association of Clinical Endocrinologists).¹ Wydaje się, że główny kierunek zainteresowań grupy autorów mógł mieć wpływ na uwypuklenie pewnych kwestii potraktowanych marginalnie przez kardiologów europejskich. Mam na myśli przede wszystkim insulinooporność i dyslipidemię aterogenną, ale także podkreślenie znaczenia zespołu policystycznych jajników (PCOS – polycystic ovary syndrome) jako czynnika ryzyka chorób układu sercowo-naczyniowego. Dokumenty europejski i amerykański różnią się zresztą w wielu innych punktach – w proponowanych zasadach oceny ryzyka sercowo-naczyniowego, określaniu celów terapeutycznych czy nawet w sugerowanych schematach farmakoterapii. Oczywiście główne przesłanie obu dokumentów jest wspólne – dyslipidemia to jeden z najpoważniejszych i najczęściej występujących, modyfikowalnych czynników ryzyka sercowo-naczyniowego. W latach 2009-2012 w USA liczbę dorosłych ze stężeniem cholesterolu całkowitego >200 mg/dl szacowano na ponad 100 mln, podczas gdy u blisko 31 mln Amerykanów stężenie to przekraczało 240 mg/dl.¹ Warto podkreślić, że każdego roku zawał mięśnia sercowego stwierdza się u ok. 750 000 Amerykanów (u ok. 200 000 to kolejny w życiu zawał). Autorzy omawianego dokumentu zwracają uwagę, że w ostatnich dekadach średnie stężenia cholesterolu w amerykańskiej populacji ulegają redukcji, co ma zapewne związek z rozpowszechnieniem statyn. 38% Amerykanów przyznaje się do stosowania tej grupy leków.¹ Niezależnie od tego u blisko 70% obywateli USA stężenie LDL przekracza 100 mg/dl. Populacja otyłych ze współistniejącą hipertriglicerydemią w ciągu ostatnich trzech dekad uległa natomiast podwojeniu – osoby takie stanowią obecnie 33% społeczeństwa amerykańskiego.¹ Wiemy także, że problem nadwagi i otyłości, a więc także insulinooporności i jej przejawu – dyslipidemii aterogennej, dotyczy osób coraz młodszych; zresztą nie tylko w Stanach Zjednoczonych. Z tym większą ciekawością zapoznałem się więc z dokumentem sygnowanym przez AACE. W  krótkim omówieniu chciałbym wypunktować kwestie, które wydają mi się kluczowe, porównując jednocześnie stosunek amerykańskich i europejskich specjalistów do tych zagadnień.