Ze względu na brak jednolitej teorii dotyczącej etiopatogenezy endometrioza sprawia duże trudności diagnostyczne i terapeutyczne. Bolesne miesiączki u dorosłych kobiet powinny nasunąć podejrzenie choroby, szczególnie gdy pacjentka nigdy wcześniej nie skarżyła się na takie dolegliwości.

Wprowadzenie

Endometrioza jest definiowana jako obecność tkanki histologicznie podobnej do błony śluzowej wyściełającej jamę macicy, której występowanie poza macicą wywołuje przewlekłą reakcję zapalną. Ogniska endometriozy stwierdzane są głównie u kobiet w wieku rozrodczym niezależnie od warstw społecznych i grup etnicznych. Chorobę obserwuje się także w grupie dziewczynek w wieku przed menarche bez stwierdzonych wcześniej wad wrodzonych w układzie rozrodczym, co zdaje się potwierdzać tezę o jej wielokierunkowej etiologii.

Chociaż endometrioza może przebiegać bezobjawowo, to znacznie częściej towarzyszą jej:

• upośledzona płodność
• bolesne miesiączkowanie
• okresowy lub ciągły ból w miednicy mniejszej
• bolesne współżycie
• ból podbrzusza i/lub pleców
• niepłodność
• zaburzenia defekacji
• bolesność podczas oddawania moczu
• bóle lędźwiowe
• ogólne zmęczenie.

Objawy ze strony pęcherza moczowego i jelit mają typowy okresowy charakter i mogą przejawiać się w postaci: dyzurii, hematurii, dolegliwości bólowych, nudności, wymiotów, uczucia pełności, wzdęć, zmienionego rytmu wypróżnień.

Endometriozę należy traktować jako przetrwałą i przewlekłą przynajmniej u kobiet z zaawansowanym rozwojem choroby, u których mimo prawidłowo prowadzonej terapii (zachowawczej i zabiegowej) dolegliwości nadal się nasilają. Choroba może pogarszać jakość życia z powodu silnych, wyczerpujących dolegliwości bólowych, napadów złości i frustracji związanych z nawrotem, zaburzeń emocjonalnych wywołanych problemami z płodnością, niepewności co do dalszego rokowania oraz konieczności powtórnych zabiegów chirurgicznych, a także ze względu na terapię farmakologiczną i towarzyszące jej działania niepożądane.