Wprowadzenie

Przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) to najczęściej występujące przewlekłe schorzenie układu oddechowego, które zwykle jest spowodowane wieloletnią czynną lub bierną ekspozycją dróg oddechowych na dym tytoniowy. Typowo POChP rozpoznaje się u osób po 40 r.ż., u których w wywiadzie stwierdza się duszność (początkowo wysiłkową, a później również spoczynkową), przewlekły kaszel (może występować tylko okresowo) i odkrztuszanie plwociny. Zasadniczym kryterium spirometrycznym rozpoznania POChP jest wartość wskaźnika FEV₁/FVC (forced expiratory volume in one second/forced vital capacity – nasilona pierwszosekundowa objętość wydechowa/natężona pojemność życiowa) wynosząca <70% po podaniu krótko działającego leku rozkurczającego oskrzela (np. 400 μg salbutamolu). Alternatywnym kryterium rozpoznania nieodwracalnej obturacji jest zalecana przez niektórych ekspertów tzw. dolna granica normy (LLN – lower limits of normal), w przypadku której za nieprawidłowe uznano wartości FEV₁/FVC poniżej 5 percentyla w zdrowej populacji. Częścią naturalnej historii POChP są zaostrzenia.

Zaostrzenie POChP – definicja

Zaostrzenie POChP jest definiowane jako nagłe nasilenie występujących objawów, tj. duszności i kaszlu, oraz zwiększenie ilości i/lub zmiana charakteru odkrztuszanej plwociny. Zmiany te powinny wykraczać poza normalną zmienność z dnia na dzień i prowadzić do modyfikacji leczenia farmakologicznego. Inne objawy, które mogą występować w zaostrzeniu POChP, to uczucie zmęczenia i ucisku w klatce piersiowej. W uproszczonej definicji Global Initiative for Chronic Obstructive Lung Disease (GOLD) z 2017 roku zapisano, że zaostrzenie to nagłe nasilenie objawów choroby prowadzące do zmiany leczenia.