Przewlekła niewydolność serca (HF – heart failure) jest jedną z głównych przyczyn śmiertelności, chorobowości oraz niepełnosprawności na świecie. Szacuje się, że 26 mln osób na świecie choruje na HF, z czego ponad 80% jest w wieku >65 r.ż. Ogólna częstość występowania HF to 5-10 przypadków na 1000 pacjentolat, a według szacunków w ciągu najbliższych 10 lat nastąpi wzrost zachorowalności o 25%. W Polsce liczba chorych leczonych na HF wynosi średnio 0,9 mln. Ogółem ponad 53% chorych w wieku ≥65 lat, którzy zgłaszają się na szpitalny oddział ratunkowy, ma rozpoznaną HF, a częstość jej występowania wiąże się z wiekiem i rośnie wykładniczo w kolejnych dekadach życia.

Niewydolność serca nie tylko zwiększa śmiertelność, lecz także stanowi jedną z głównych przyczyn hospitalizacji. W 2012 r. liczba chorych w Polsce wymagających leczenia szpitalnego z powodu HF wyniosła 187 481, a liczba pacjentów, u których z tego powodu konieczna była rehabilitacja – 7972. Biorąc pod uwagę, że skala problemu rośnie wykładniczo, szacuje się, że liczba chorych z HF w ciągu najbliższych kilkudziesięciu lat się podwoi. W związku z tym jest to poważny problem nie tylko kliniczny i społeczny, lecz także ekonomiczny. Szacunek kosztoefektywności wskazuje, że środki finansowe przeznaczone na profilaktykę wystąpienia niewydolności serca są nieporównywalnie niższe niż koszty związane z leczeniem HF i jej powikłań, jak również z wynikającymi z HF hospitalizacjami.

Patogeneza HF jest złożona i wieloczynnikowa w zależności od wieku, płci i chorób współistniejących. Wśród najczęstszych przyczyn wystąpienia HF na pierwszym miejscu wskazywane są przewlekłe zespoły wieńcowe, arytmie, nadciśnienie tętnicze, stany zapalne, wady serca itp. Niezależnie jednak od przyczyny rozpoznanie HF determinuje wdrożenie odpowiedniego leczenia i konieczność jego ciągłej optymalizacji, co nakłada na pacjenta obowiązek systematycznej kontroli. Zarówno objawy wynikające z progresji HF, jak i związany z nią proces terapeutyczny (tj. implantacja urządzeń wysokoenergetycznych, w tym terapii resynchronizującej) istotnie wpływają na jakość życia tych chorych. Co więcej, mimo ciągłego rozwoju nowych opcji terapeutycznych nadal śmiertelność w grupie pacjentów z HF jest wysoka, a rokowanie niepomyślne.