Nadciśnienie tętnicze (AH – arterial hypertension) w ciąży to istotny problem kliniczny, który stwierdza się w przebiegu 6-10% wszystkich ciąż w Europie i USA i ciągle stanowi jedną z głównych przyczyn śmiertelności matek i płodów. Z raportów World Health Organization wynika, że nadciśnienie tętnicze i jego powikłania stanowią drugą pod względem częstości występowania przyczynę śmiertelności matek – odpowiada za 14% wszystkich zgonów ciężarnych i wyprzedza w tej statystyce powikłania infekcyjne oraz zakrzepowo-zatorowe. Nadciśnienie w ciąży zwiększa ryzyko porodu przedwczesnego oraz ryzyko wewnątrzmacicznego zahamowania wzrostu płodu^1-4. W ostatnich dwóch dekadach na całym świecie odnotowano zwiększenie częstości występowania nadciśnienia tętniczego u ciężarnych o 25%. Jest to związane z epidemią otyłości, coraz późniejszym wiekiem zachodzenia w ciążę, stosowaniem technik wspomaganego rozrodu, zwiększeniem częstości występowania zespołu metabolicznego, cukrzycy czy choroby nerek. Kobietom z przewlekłym nadciśnieniem tętniczym, które stanowią 1-5% populacji ogólnej, grozi większe ryzyko rozwoju stanu przedrzucawkowego niż kobietom bez wcześniejszego AH (17-15% vs 3-5%)^5-7. Podział oraz leczenie nadciśnienia tętniczego w ciąży stanowią przedmiot dyskusji i sporów, ponieważ jak dotąd nie przeprowadzono dużych badań z randomizacją oceniających bezpieczeństwo i skuteczność terapii tego zaburzenia w ciąży. Wszystkie zalecenia postępowania u ciężarnych z nadciśnieniem tętniczym mają poziom dowodów C, a więc oparte są na opiniach ekspertów i wynikach małych prób klinicznych. Mimo różnicy stanowisk towarzystw naukowych i tego, że nie prowadzi się badań z randomizacją, wiedza na temat rozpoznawania nadciśnienia tętniczego u ciężarnych, monitorowania ich stanu i prowadzenia u nich leczenia jest obszarem zainteresowania nie tylko ginekologów-położników, lecz także kardiologów, hipertensjologów oraz internistów.

Kryteria rozpoznania nadciśnienia tętniczego u ciężarnych