Niedobór odporności jest problemem, z którym spotykamy się w praktyce zawodowej znacznie częściej, niż nam się wydaje, zwłaszcza gdy zsumujemy pierwotne i wtórne niedobory odporności. W przypadku pierwotnych niedoborów odporności współczynnik chorobowości dla Polski wynosi 1,44/100 000 mieszkańców, a zakłada się, że 70-80% przypadków pozostaje nierozpoznanych¹. Jeśli dołożymy do tego wtórne niedobory odporności mogące występować w przebiegu m.in. chorób: zakaźnych, nowotworowych, metabolicznych, autoimmunizacyjnych, a także w chorobach nerek, jelit i wątroby oraz będące wynikiem ich leczenia, to w praktyce klinicznej zaburzenie to występuje dość często^2,3.

Kolejnym problemem, z którym spotykamy się w praktyce klinicznej, jest obecność autoprzeciwciał, które mogą być elementem zespołu niedoboru odporności^1-3. Z jednej strony autoprzeciwciała często stwierdza się u osób zdrowych, ale tylko u niewielkiej części prowadzą do klinicznych objawów choroby autoimmunologicznej⁴. Z drugiej jednak strony ponad 2,5% populacji jest dotknięte wywołanymi przez autoprzeciwciała chorobami autoimmunologicznymi⁴. Drogi, poprzez które dochodzi do indukowanej przez autoprzeciwciała patologii, są różne w poszczególnych chorobach, przy czym autoprzeciwciała skierowane przeciwko temu samemu antygenowi, w zależności od epitopu, mogą przynosić różny skutek⁴. Autoprzeciwciała można podzielić na siedem kategorii:

• stymulujące receptor
• blokujące transmisję neuronalną
• indukujące niekontrolowaną zmianę sygnału
• powodujące mikrozakrzepy
• powodujące lizę komórki
• aktywujące neutrofile
• indukujące zapalenie⁴.

Układ immunologiczny jest funkcjonalnie powiązany z układem hormonalnym i nerwowym, zwłaszcza częścią wegetatywną. Rozpatrując wyżej wymienione procesy biologiczne, należy brać pod uwagę upływ czasu, czyli zmienność funkcji układu neuroendokrynoimmunologicznego wynikającą z wieku oraz wpływów środowiskowych.