Złożoność migotania przedsionków (AF – atrial fibrillation) wymaga wielopłaszczyznowego, holistycznego i multidyscyplinarnego podejścia do leczenia. Zoptymalizowanie opieki nad pacjentem z AF stanowi wyzwanie w codziennej praktyce klinicznej, jednak ma zasadnicze znaczenie w funkcjonowaniu tej grupy chorych i stanowi fundamentalne ogniwo w skutecznym postępowaniu diagnostyczno-terapeutycznym.

Aktualne wytyczne European Society of Cardiology (ESC) stanowią swoiste kontinuum zaproponowanego w 2016 r. zintegrowanego, spójnego podejścia do leczenia i diagnostyki chorych z AF w celu optymalizacji wyników terapii i poprawy rokowania w tej grupie pacjentów.

Definicja migotania przedsionków

Migotanie przedsionków definiowane jest jako arytmia nadkomorowa cechująca się nieskoordynowaną aktywnością przedsionka serca i w związku z tym również jego upośledzoną kurczliwością. Elektrokardiograficzne cechy AF to:

• nieregularne odstępy RR (jeśli przewodnictwo przedsionkowo-komorowe nie jest upośledzone)
• brak wyraźnych, powtarzających się załamków P
• nieregularna aktywność przedsionków.

Wyróżnia się tzw. kliniczne AF (clinical AF), czyli objawowe lub bezobjawowe AF udokumentowane w zapisie elektrokardiograficznym (EKG). Ponadto możemy mieć do czynienia z epizodami szybkich rytmów przedsionkowych (AHRE – atrial high-rate episodes) oraz subklinicznym AF. Rozpoznania te odnoszą się do osób bez objawów przypisywanych migotaniu przedsionków, u których wcześniej klinicznie nie wykryto tej arytmii (tzn. nie ma zapisu EKG).

Epizody szybkich rytmów przedsionków to zdarzenia spełniające zaprogramowane lub określone kryteria (tj. rytm przedsionków >175/min trwający co najmniej 5 minut), które są wykrywane przez elektrody przedsionkowe urządzeń wszczepialnych umożliwiających zautomatyzowany ciągły monitoring rytmu przedsionkowego i zapis epizodów. AHRE zarejestrowane przez urządzenia wszczepialne należy poddać każdorazowo wnikliwej analizie, ponieważ niektóre z nich mogą być artefaktami elektrycznymi.