Etosuksymid

Etosuksymid hamuje aktywność kory ruchowej oraz wyładowania iglica-fala o częstości 3 Hz w ognisku pierwotnym i wtórnym. Stosowany jest w leczeniu padaczki z pierwotnie uogólnionymi typowymi i nietypowymi napadami nieświadomości. Nie chroni przed występowaniem napadów uogólnionych toniczno-klonicznych i może nasilać ich występowanie. Etosuksymid zwiększa stężenie fenytoiny, a zmniejsza stężenie pirydoksyny i hormonalnych leków antykoncepcyjnych we krwi. Kwas walproinowy zwiększa, a karbamazepina zmniejsza stężenie etosuksymidu we krwi. W ciąży w miarę możliwości należy stosować go w monoterapii w najmniejszych możliwych dawkach. Nie należy stosować etosuksymidu podczas karmienia piersią.

W politerapii napadów nieświadomości stosowany powinien być łącznie z kwasem walproinowym lub lamotryginą, w miokloniach nieświadomości – w połączeniu z lewetyracetamem lub rufinamidem, przy braku skuteczności połączenia z kwasem walproinowym, a w nietypowych napadach nieświadomości – z klobazamem lub rufinamidem.

Fenobarbital

Fenobarbital (PB) stosowany jest u pacjentów z napadami padaczkowymi częściowymi i uogólnionymi, w leczeniu których jest równie skuteczny jak karbamazepina i fenytoina. Fenobarbital jest induktorem enzymów mikrosomalnych wątroby, przez co przyspiesza metabolizm leków w wątrobie, m.in. doustnych leków antykoncepcyjnych. Interakcje z fenytoiną są trudne do przewidzenia, zwykle zmniejsza stężenie fenytoiny w osoczu, a po jego odstawieniu mogą wystąpić działania niepożądane fenytoiny. Dodanie fenytoiny może nasilić działania niepożądane fenobarbitalu. Kwas walproinowy może nasilać działanie fenobarbitalu. Fenobarbital może nasilać metabolizm karbamazepiny i etosuksymidu. W ciąży może być stosowany jedynie w razie konieczności, przy braku możliwości zamiany leku na inny lub przy istniejących przeciwwskazaniach do takiej zamiany. Nie należy go stosować w okresie karmienia piersią.

W politerapii szczególnie korzystne wydaje się jednoczesne stosowanie z wigabatryną i topiramatem. Połączenie z felbamatem jest skuteczne, jednak związane z ryzykiem nasilenia działań niepożądanych.

Klonazepam

Klonazepam (CLP) jest lekiem z wyboru w leczeniu stanu padaczkowego. Stosowany jest w leczeniu większości postaci klinicznych padaczki u niemowląt i dzieci, zwłaszcza typowych i nietypowych napadów nieświadomości (zespołu Lennoxa i Gastauta), pierwotnych i wtórnie uogólnionych napadów toniczno-klonicznych, młodzieńczej padaczki mioklonicznej, a także u dorosłych zwłaszcza w napadach częściowych. Klonazepam można stosować równolegle z innymi lekami przeciwpadaczkowymi. Fenytoina, fenobarbital i karbamazepina zmniejszają stężenie klonazepamu w osoczu o ok. 30%. Klonazepam może zwiększać stężenie fenytoiny i prymidonu. Doustne środki antykoncepcyjne hamują metabolizm klonazepamu. Stosowanie klonazepamu z kwasem walproinowym może wywołać napad padaczkowy nieświadomości.

Zonisamid

Zonisamid (ZNS) stosowany jest u dorosłych z napadami częściowymi lub wtórnie uogólnionymi w monoterapii lub jako element politerapii. Metabolizowany jest w wątrobie. Wydaje się nie wpływać na inne leki przeciwpadaczkowe.

Pregabalina

Pregabalina (PGB) stosowana jest w leczeniu wspomagającym napadów częściowych prostych i złożonych, w tym także wtórnie uogólnionych u dorosłych. Lek należy stosować ostrożnie u osób starszych ze względu na zwiększone ryzyko zawrotów głowy i upadków, a także zastoinowej niewydolności krążenia. Pregabalina może nasilać działanie lorazepamu i alkoholu. Nie obserwowano istotnych interakcji farmakokinetycznych między pregabaliną a lekami antykoncepcyjnymi hormonalnymi czy innymi lekami przeciwpadaczkowymi – fenytoiną, kwasem walproinowym, karbamazepiną, lamotryginą, gabapentyną, lorazepamem. W ciąży może być stosowana jedynie w razie konieczności, przy braku możliwości odstawienia leczenia. U kobiet leczonych pregabaliną w wieku rozrodczym, zalecana jest skuteczna antykoncepcja. Nie zaleca się stosowania leku w czasie karmienia piersią.

Prymidon

Prymidon (PRM) działa na OUN podobnie do fenobarbitalu, który jest metabolitem prymidonu. Prymidon stosowany jest w monoterapii i leczeniu skojarzonym napadów uogólnionych toniczno-klonicznych, napadów nocnych mioklonicznych, częściowych prostych i złożonych (psychomotorycznych). Osłabia działanie doustnych leków antykoncepcyjnych. Kwas walproinowy może nasilać, a karbamazepina osłabiać działanie prymidonu. Fenobarbital może zmieniać typ napadu padaczkowego. Nie należy go stosować w ciąży, ani w okresie karmienia piersią.

Styrypentol

Styrypentol jest wskazany do stosowania łącznie z kwasem walproinowym i klobazamem w leczeniu ciężkiej padaczki mioklonicznej niemowląt (zespołu Draveta) z uogólnionymi napadami toniczno-klonicznymi opornymi na leczenie kwasem walproinowym i klobazamem. Nie należy stosować go łącznie z karbamazepiną, fenytoiną i fenobarbitalem. Ponieważ lek hamuje aktywność izoenzymów CYP2C19i CYP3A4 układu enzymatycznego CYP450, może wywoływać interakcje farmakokinetyczne (hamowanie metabolizmu wątrobowego) z fenobarbitalem, prymidonem, fenytoiną, karbamazepiną, klobazamem, kwasem walproinowym, diazepamem (nasilenie działania miorelaksacyjnego), etosuksymidem i tiagabiną. W rezultacie może dojść do zwiększenia osoczowego stężenia wymienionych leków przeciwdrgawkowych i ryzyka ich przedawkowania.

Klobazam

Klobazam (CLB) wskazany jest w leczeniu napadów padaczkowych, których dotychczasowe leczenie nie było skuteczne. Może zwiększać stężenie kwasu walproinowego i fenytoiny w surowicy. Fenytoina i karbamazepina mogą przyspieszać metabolizm klobazamu do czynnych metabolitów. Nie zaleca się stosowania klobazamu w ciąży i okresie karmienia piersią. W połączeniu ze styrypentolem stosowany jest w leczeniu dziecięcej padaczki mioklonicznej.

Wigabatryna

Wigabatryna (VGB) stosowana jest w politerapii padaczki z napadami częściowymi, w tym wtórnie uogólnionymi, w przypadku gdy inne leki stosowane w politerapii są nieskuteczne lub źle tolerowane. U niemowląt wigabatryna może być stosowana w monoterapii napadów padaczkowych zgięciowych (zespołu Westa). Wigabatryna nie indukuje cytochromu P450, ani innych enzymów metabolizujących inne leki. Zmniejsza stężenie fenytoiny o 16-33% w osoczu, natomiast nie wchodzi w interakcje z karbamazepiną, walproinianem sodu czy fenobarbitalem. U niektórych pacjentów może nasilać występowanie napadów padaczkowych, głównie mioklonicznych, zwłaszcza w połączeniu z topiramatem. Wigabatryna zwiększa ryzyko występowania wad wrodzonych płodu i samoistnych poronień. Lek w ciąży może być stosowany tylko w razie konieczności. Ponieważ przenika do pokarmu kobiecego, nie zaleca się karmienia piersią podczas leczenia wigabatryną. Szczególnie skuteczna jest w połączeniu z fenobarbitalem.