W idealnym scenariuszu pacjent po polio ze względu na mnogość objawów zespołu post-polio i schorzeń współistniejących powinien być objęty kompleksową, wielodyscyplinarną opieką lekarzy różnych specjalności (neurologów, ortopedów, pulmonologów, kardiologów, laryngologów) oraz rehabilitantów, dietetyków i psychologów.

Pacjent po polio – zagrożenia przy znieczuleniu

Wywiad anestezjologiczny w kierunku przebytego polio jest ważny ze względu na zwiększoną wrażliwość na znieczulenie oraz ryzyko powikłań w okresie okołooperacyjnym55. Należy pamiętać, że szczególna wrażliwość na dożylne lub wziewne anestetyki, zwłaszcza leki zwiotczające mięśnie i uspokajające, dotyczy wszystkich pacjentów po polio, niezależnie od objawów PPS. Jest to związane z uszkodzeniem aktywującego układu siatkowatego (RAS – reticular activating system), odpowiedzialnego za stan snu i czuwania. U pacjentów po polio nawet mała dawka środka znieczulającego może działać silnie i długotrwale, powodując komplikacje podczas wybudzania z narkozy. Ponadto osoby z zaburzeniami oddechowymi mogą mieć problemy z usuwaniem wziewnych anestetyków oraz zaburzenia oddychania i/lub połykania po zabiegu. Problemy mogą wystąpić nawet przy znieczuleniu do prostych zabiegów diagnostycznych oraz przy miejscowych znieczuleniach stomatologicznych.

Anestezjolog powinien rozważyć zastosowanie krótko działających środków znieczulających oraz podanie większej dawki leków przeciwbólowych. Należy zwrócić szczególną uwagę na odpowiednie ułożenie pacjenta do zabiegu, szczególnie przy deformacjach kostno-szkieletowych, tak aby nie doszło do złamania kości ani uszkodzenia nerwów. Pacjenci łatwo wpadają w hipotermię, dlatego ważne jest utrzymanie odpowiedniej temperatury ciała w czasie zabiegu przez stosowanie urządzeń rozgrzewających. Po znieczuleniu możliwe jest wystąpienie przedłużonego bloku nerwowo-mięśniowego związanego z podaniem środków zwiotczających mięśnie. Wskazana jest przedłużona opieka pooperacyjna, ponieważ pacjenci po polio wymagają podania środków przeciwbólowych i utrzymania odpowiedniej temperatury również po zabiegu.

Podsumowanie

Polio wydaje się częścią odległej przeszłości i choć populacja osób, które przeszły tę chorobę, niewątpliwie starzeje się i maleje, nadal wielu pacjentów z późnymi skutkami polio potrzebuje stałej opieki medycznej. Osoby z zespołem post-polio wyrażają jednak obawy związane z tym, że pracownicy służby zdrowia zbyt mało wiedzą o ich problemach56. Trzeba pamiętać, że największym problemem pacjentów z PPS jest nasilenie niepełnosprawności, a czas bez prawidłowego rozpoznania i kompleksowego leczenia jest bezpowrotnie stracony. Różny przebieg choroby, heterogenność objawów oraz występowanie chorób współistniejących wyznaczają potrzebę indywidualnej opieki, dostosowanej do rzeczywistego stanu funkcjonalnego57. Wczesne rozpoznanie, objęcie pacjenta wielospecjalistyczną opieką medyczną, zmiana trybu życia, rehabilitacja oraz oddziaływania psychospołeczne mogą poprawić funkcjonowanie i jakość życia pacjentów z PPS58,59.

Zapis „zespół post-polio” stosujemy na prośbę autorki artykułu, która zwraca uwagę na wieloletnią konwencję, przyjętą przez wielu autorów w piśmiennictwie medycznym w języku angielskim i języku polskim, zgodnie z którą choroba znana jest pod nazwą „post-polio syndrome”, czyli „zespół post-polio”, choć poprawny pod względem językowym byłby zapis: „zespół postpolio”.

Redakcja

Do góry