Pacjent zero?

Jak wspomniano na wstępie, sami autorzy nie potrafili odnieść skrajnie ciężkiego stanu chorej do jakiegokolwiek czynnika etiologicznego, prowadzącego do wystąpienia ARDS. Posiewy mikrobiologiczne krwi, popłuczyn oskrzelowo-pęcherzykowych, płynu mózgowo-rdzeniowego przy przyjęciu na OIT były jałowe. Podobnie jak ówczesny profil wirusologiczny. Post factum (dzisiaj) za COVID-19 przemawiają:

• wywiad lekarski – kontakt pacjentki (towarzyski) z ludźmi, którzy wrócili w połowie lutego 2020 r. z Lombardii we Włoszech (i mieli objawy ostrego nieżytu górnych dróg oddechowych)
• typowe objawy przeziębieniowe na początku choroby z brakiem reakcji na standardowe leczenie
• znacznego stopnia duszność z tachypnoe do 60 oddechów/min
• znaczne obniżenie SpO₂
• obraz ARDS – zarówno w badaniu RTG, jak i przede wszystkim TK klatki piersiowej
• ciężki stan ogólny, wymagający podjęcia respiroterapii, z użyciem wysokiego stężenia tlenu i dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych w czasie końcowej fazy wydechu (PEEP) z typowymi (dla ARDS) zaburzeniami mechaniki oddechowej
• wyniki badań laboratoryjnych poddane ex post analizie przez diagnostę laboratoryjnego
• szybkie ustępowanie objawów choroby w odniesieniu do układu oddechowego
• złośliwy obrzęk mózgu (udar) w czasie ostrej fazy choroby, nierzadki w przebiegu COVID-19 (zakrzepica).

Dylematy i dywagacje w odniesieniu do neurocytoprotekcji

Rokowanie w odniesieniu do powrotu do pełnej sprawności sprzed zdarzenia (w tym m.in. ustępowanie niedowładu, powrót do pierwotnej aktywności intelektualnej) po incydencie złośliwego obrzęku mózgu nie jest możliwe do przewidzenia. Autorzy leczący opisywaną pacjentkę uznali (może nieco na wyrost), że zdarzenie miało charakter unikalny. Jego niecodzienność związana była z podjęciem neurocytoprotekcji przed wystąpieniem „katastrofy wewnątrzczaszkowej”. Chora od momentu przyjęcia na OIT poddana była głębokiej sedacji (RASS −5). Dodatkowo podawano jej m.in. cerebrolizynę (na 2,5 dnia przed wystąpieniem złośliwego obrzęku mózgu). Obrzęk ten wystąpił zatem podczas cytoprotekcji OUN. Oznacza to, że skutek terapii i powrót do pierwotnej aktywności mógł być korzystniejszy, niż gdyby te czynności zostały podjęte dopiero po jego wystąpieniu.

Niezależnie od wszelkich domniemywań należy się przede wszystkim cieszyć z tego, że się udało!

Artykuł sponsorowany i przygotowany przy współpracy z firmą EVER Pharma