T-OBL z wczesnych komórek prekursorowych limfocytów T (ETP-OBL)

Niedawno została opisana grupa pacjentów T-OBL o bardzo niekorzystnym rokowniczo profilu genetycznym.[44]

ETP-OBL cechuje się również dużą liczbą zmian genetycznych, w tym tych charakterystycznych dla linii mieloidalnej, a więc przypominających ostrą białaczkę szpikową. Blasty ETP-OBL nie mają aberracji genetycznych powszechnie występujących w T-OBL, w tym także mutacji NOTCH1, czy delecji genu CDKN2A/B.[45-47]

PODSUMOWANIE – ROLA BADAŃ MOLEKULARNYCH W DIAGNOSTYCE OBL

  • Ostatnie lata okazały się bardzo owocne w zrozumieniu genetycznego podłoża patogenezy OBL. Nowe techniki molekularne umożliwiające pełną analizę całego genomu komórki pozwoliły na wykrycie zmian submikroskopowych w obrębie genów ważnych dla wzrostu i różnicowania limfocytów. Badania wykazały, że niektóre z nich mogą stanowić niezależny czynnik prognostyczny, a w przyszłości narzędzie do kwalifikacji pacjentów dla terapii celowanych.
  • W świetle obecnych badań wydaje się, że zarówno klasyczne badania stosowane do tej pory w rutynowej praktyce laboratoryjnej (cytogenetyka oraz immunofenotypowanie), jak również genetyka molekularna, mają odrębne, ale komplementarne znaczenie w diagnostyce oraz ustalaniu rokowania OBL: w B-OBL stratyfikacja ryzyka dokonuje się razem z oceną wyniku badania cytogenetycznego, natomiast w T-OBL równolegle z badaniem immunofenotypu. Niezależnie w obu przypadkach genetyka molekularna umożliwia śledzenie choroby resztkowej dzięki zastosowaniu allelospecyficznych primerów dla indywidualnego łącza VDJ genów – TCR i Ig, jak również obecności genów fuzyjnych. Dalsze poszerzenie listy markerów różnicujących rokowanie w tych grupach OBL, które wiąże się z zastosowaniem innowacyjnych technik – może okazać się pomocne w praktyce klinicznej.
Do góry