Spiramycyna nie wywołuje interakcji z lekami metabolizowanymi przy udziale cytochromu P450, natomiast zaburza wchłanianie lewodopy z przewodu pokarmowego, co może prowadzić do zmniejszenia jej stężenia we krwi.

Stosowanie w szczególnych przypadkach.

Lek należy stosować ostrożnie u pacjentów z chorobami wątroby. W niewydolności nerek nie ma potrzeby modyfikacji dawkowania. Spiramycyna może być stosowana u kobiet w ciąży w przypadkach koniecznych (np. leczenie toksoplazmozy ciężarnych).

Roksytromycyna

Roksytromycyna jest pierwszym makrolidem nowej generacji o ulepszonych właściwościach farmakokinetycznych, tj. wydłużonym okresie półtrwania (u dzieci wynosi ok. 20 h), co wiąże się z rzadszym podawaniem leku, tj. co 12 h. Rzadziej też wywołuje działania niepożądane i interakcje z innymi lekami. Roksytromycyna osiąga w surowicy stężenie 6-8 mg/l (największe ze wszystkich makrolidów) oraz dobrze przenika do większości narządów i tkanek, z wyjątkiem ośrodkowego układu nerwowego. Wydalana jest głównie z żółcią. Nie ma dostatecznej aktywności wobec pałeczek Haemophilus influenzae, co ogranicza jej zastosowanie w zakażeniach, w których spodziewany jest udział tego drobnoustroju, takich jak ostre zapalenie ucha środkowego czy ostre zapalenie zatok.

Działania niepożądane.

Do najczęstszych należą zaburzenia żołądkowo-jelitowe (nudności, bóle brzucha, biegunka) oraz wysypka skórna.

Interakcje.

Nie należy stosować roksytromycyny z pochodnymi alkaloidów sporyszu (ergotaminą), ponieważ nasila skurcz naczyń obwodowych. Może też zwiększać stężenie cyklosporyny, bromokryptyny, dyzopiramidu i midazolamu we krwi.

Stosowanie w szczególnych przypadkach.

Lek jest przeciwwskazany u pacjentów z niewydolnością wątroby. Brak danych na temat bezpieczeństwa stosowania w czasie ciąży. Antybiotyk jest wydzielany do mleka kobiecego.

Klarytromycyna

Klarytromycyna jest makrolidem o znacznej oporności na działanie kwaśnego środowiska soku żołądkowego i korzystniejszych parametrach farmakokinetycznych w porównaniu z erytromycyną. Dobrze i niezależnie od posiłku wchłania się z przewodu pokarmowego, a jej dostępność biologiczna wynosi 50%. Jest intensywnie metabolizowana w wątrobie. Głównym metabolitem jest 14-hydroksyklarytromycyna, aktywna biologicznie i działająca synergicznie z antybiotykiem macierzystym w stosunku do Haemophilus influenzae. Klarytromycyna ma większą od erytromycyny aktywność wobec Mycoplasma pneumoniae, Legionella pneumophila, Chlamydophila pneumoniae i Haemophilus influenzae. Dobrze przenika do tkanek i komórek, z wyjątkiem ośrodkowego układu nerwowego. Okres półtrwania wynosi w zależności od dawki 3-7 h, a więc antybiotyk może być podawany co 12 h, a postać o zmodyfikowanym uwalnianiu (Uno) raz na dobę. Klarytromycyna i jej metabolity są wydalane z żółcią oraz – w znacznie większym stopniu niż inne makrolidy – także z moczem.

Działania niepożądane.

Do najczęstszych należą zaburzenia ze strony przewodu pokarmowego (biegunka nudności, dyspepsja, zaburzenia smaku – metaliczny posmak), ból głowy i wysypka skórna.

Interakcje.

Klarytromycyna wchodzi w interakcje z lekami metabolizowanymi przy udziale cytochromu P450 i może nasilać działanie (toksyczność) karbamazepiny, teofiliny, cyklosporyny, digoksyny, alkaloidów sporyszu, flukonazolu, takrolimusu, triazolamu, warfaryny.

Stosowanie w szczególnych przypadkach.

U pacjentów z niewydolnością nerek konieczna jest modyfikacja dawkowania. W umiarkowanej lub ciężkiej niewydolności wątroby wskazane jest zmniejszenie dawki lub zaniechanie podawania antybiotyku. Jest wydzielana do mleka kobiecego. Stosowanie w ciąży należy ograniczyć do absolutnie koniecznych przypadków (kategoria bezpieczeństwa C).