Należy także pamiętać, że napady paniki mogą być nieswoistym objawem poważnych chorób neurologicznych: guzów mózgu, chorób neurodegeneracyjnych, padaczki skroniowej, jak również internistycznych: nowotworów (szczególnie guza chromochłonnego nadnerczy), nadczynności tarczycy, niedoczynności przytarczyc (i tężyczki), hipoglikemii.
Napadom paniki sprzyja stosowanie niektórych leków i substancji: amfetaminy, aminofiliny, dopaminy, efedryny, noradrenaliny, kofeiny, kokainy, teofiliny, kwasu walproinowego, lewodopy, lidokainy, molsydominy, neuroleptyków, hormonów tarczycy, leków przeciwgruźliczych, salicylanów, steroidów.
Wystąpienie zaburzenia lękowego może być także spowodowane odstawieniem preparatów naparstnicy, β-adrenolityków, benzodiazepin, barbituranów czy alkoholu.[16]
Zaburzenia lękowe są znamiennie częstsze w chorobach nowotworowych niż u osób somatycznie zdrowych. Badanie Lindena i wsp. przeprowadzone w grupie ponad 10 tys. pacjentów z różnymi nowotworami wykazało zaburzenia lękowe u 19 proc. pacjentów. Zaburzenia były najczęstsze w przypadku raka płuc oraz nowotworów ginekologicznych i hematologicznych.[17] Utrzymywały się w wyższym odsetku niż u osób zdrowych somatycznie nawet po skutecznym leczeniu nowotworów.[18]
Niedocenianą przyczyną stanów lękowych wikłających choroby somatyczne są zaburzenia psychotyczne i majaczenie. Choroby mózgu, jak również ciężkie choroby innych narządów i układów, często są przyczyną zaburzeń świadomości, w tym majaczenia oraz stanów psychotycznych lub dysocjacyjnych, które mogą być mylone z idiopatycznymi zaburzeniami psychicznymi. Zwłaszcza majaczenie, przebiegające z pobudzeniem i dezorientacją, może przypominać napad paniki lub znaczny lęk uogólniony. Często majaczenie przebiega z nasilonym lękiem (jak majaczenie drżenne), można mówić wtedy o organicznym stanie lękowym.
Zaburzenia lękowe są stałym towarzyszem chorób somatycznych, stwierdza się je u około 30 proc. pacjentów chorych somatycznie. Oprócz cierpienia psychicznego nasilają odczuwanie dolegliwości choroby podstawowej, mogą także utrudniać rozpoznanie i leczenie. Dlatego wymagają zwrócenia na nie uwagi w trakcie leczenia, a także odrębnego leczenia lub postępowania.