Ponieważ w chłonce nie występują krwinki płytkowe, a liczba czynników krzepnięcia jest mniejsza niż we krwi, ryzyko zakrzepicy zespolenia limfatyczno-limfatycznego wydaje się zdecydowanie mniejsze.

Po odnalezieniu i oznaczeniu naczyń chłonnych należy wypreparować w pachwinie 2-3 naczynia, przeprowadzić je tunelem podskórnym wykonanym w okolicy nadłonowej i zespolić koniec do końca z naczyniami chłonnymi po stronie przeciwnej, posługując się technikami mikrochirurgicznymi.

U kobiet, u których po mastektomii powstał obrzęk kończyny górnej, pobiera się 2-3 naczynia chłonne z uda, po czym wszczepia dalszy koniec do pęczka przyśrodkowego ramienia, bliższy zaś do pnia szyjnego w dole nadobojczykowym [8].

Wolnym przeszczepem może być również żyła pobrana z okolicy nadgarstka u chorych z obrzękiem kończyny górnej oraz odgałęzienia żyły odstrzałkowej u chorych z obrzękiem kończyny dolnej. Wykonuje się bypass limfatyczno-żylno-limfatyczny omijający niedrożność w obrębie naczynia chłonnego. W zespoleniach bliższym i dalszym wykorzystuje się technikę teleskopową. Metoda ta umożliwia wszczepienie do jednej żyły kilku naczyń doprowadzających i kilku odprowadzających.

Operacje rekonstrukcyjne są tak naprawdę jedyną metodą przyczynowego leczenia obrzęku chłonnego. Niestety skuteczność leczenia operacyjnego jest o wiele mniejsza niż skuteczność metod zachowawczych. Poza tym są one bardzo kosztowne, co wynika ze stosowania technik mikrochirurgicznych. Liczba ośrodków, w których są wykonywane takie operacje, jest niewielka. Dlatego podstawową metodą leczenia chorych z obrzękiem chłonnym jest kompleksowa terapia przeciwobrzękowa.