Podsumowanie
Nietrzymanie stolca i gazów jest zwane „cichą chorobą” (wstydliwą), o której niewiele wiedzą i pacjenci, i lekarze. Główną przyczyną inkontynencji u kobiet jest poród drogami natury, tj. rozerwanie zwieraczy najczęściej z powodu zbyt szybkiego II okresu porodu, zbyt dużej masy płodu itp. (uszkodzenie mechaniczne) lub uszkodzenia nerwów unerwiających zwieracze w czasie przedłużonego II okresu porodu (uszkodzenie neurogenne). Możliwości diagnostyczne i terapeutyczne są znacznie ograniczone nie tylko w Polsce. Wyniki leczenia są nie zawsze satysfakcjonujące. W przypadku neurogennej inkontynencji niejednokrotnie nie można odzyskać czynności uszkodzonych nerwów, dlatego tak ważna jest profilaktyka, która powinna obejmować wszystkie etapy prowadzenia ciężarnej: przed porodem (szczegółowy wywiad dotyczący objawów i potencjalnych czynników ryzyka inkontynencji, badanie per rectum), w trakcie porodu (nieprzedłużanie drugiego okresu porodu, w razie potrzeby decyzja o cięciu cesarskim) oraz po porodzie (szczegółowy wywiad proktologiczny, badanie per rectum, badania obrazowe i czynnościowe). W Polsce nadal brakuje ośrodka, który kompleksowo zajmowałby się pacjentkami, u których doszło do poporodowej niewydolności mięśni zwieraczy. Społeczne i ekonomiczne konsekwencje ignorowania problemu poporodowej inkontynencji wydają się znaczne, stąd istotne jest wprowadzenie standardów postępowania profilaktycznego.13