Zabieg angioplastyki tętnic nerkowych a niekorzystne zdarzenia sercowo-naczyniowe

W badaniach randomizowanych ASTRAL i STAR odsetek CVE oraz zgonów nie różnił się istotnie między grupą leczoną zachowawczo i inwazyjnie [44,45]. Jednak w badaniu obserwacyjnym w grupie ponad 300 chorych wykazano 45% zmniejszenie śmiertelności w grupie leczonej inwazyjnie, ponadto w innych badaniach stwierdzono poprawę wydolności krążenia i w zakresie dolegliwości stenokardialnych u chorych z CAD po zabiegu stentowania zwężonej tętnicy nerkowej [49-51].

Rewaskularyzacja tętnicy nerkowej a przerost i funkcja rozkurczowa lewej komory

Przerost mięśnia lewej komory u pacjentów z RAS jest bardziej zaawansowany w porównaniu z chorymi z podobnymi wartościami ciśnienia tętniczego, lecz bez RAS. Zabieg angioplastyki RAS powoduje regresję masy mięśnia lewej komory, przy czym według części autorów jest ona niezależna od stopnia spadku ciśnienia tętniczego po zabiegu [52,53].

Kontrowersje dotyczą wpływu angioplastyki RAS na funkcję rozkurczową mięśnia lewej komory [52,54,55]. Według danych z piśmiennictwa stopień zaburzeń funkcji rozkurczowej jest silnym czynnikiem rokowniczym niekorzystnych zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych z RAS. Zabieg natomiast powoduje normalizację funkcji rozkurczowej lewej komory u ok. 10% chorych i jej poprawę u kolejnych 70% [52]. Kawarada i wsp. opisali poprawę funkcji rozkurczowej wkrótce po zabiegu, polegającą na wzroście prędkości ruchu pierścienia mitralnego e’ oraz spadku wartości wskaźnika E/e’ [54]. Brakuje badań nad wpływem poprawy funkcji rozkurczowej na występowanie CVE w odległej obserwacji chorych po angioplastyce zwężonej tętnicy nerkowej.

Podsumowanie

Wobec znacznych rozbieżności dotyczących korzyści z rewaskularyzacji tętnicy nerkowej zabieg ten, mimo że jest stosunkowo bezpieczny, nie może być stosowany rutynowo. Staranna ocena kliniczna chorego i czynnościowej istotności zwężenia powinna wyselekcjonować chorych, którzy mogą odnieść korzyść z leczenia interwencyjnego.

Do góry