W osadzie moczu mogą występować bakterie i drożdże, których niewielka ilość bez leukocyturii i objawów klinicznych świadczy o zanieczyszczeniu moczu. Bezobjawowa bakteriuria wymaga leczenia jedynie u kobiet w ciąży, mężczyzn przed planowaną przezcewkową resekcją gruczołu krokowego oraz u chorych przed zabiegami urologicznymi. Niepodjęcie leczenia w wymienionych sytuacjach jest poważnym błędem.

Opisane składniki stwierdzane w badaniu ogólnym moczu mogą występować w sposób izolowany lub łączyć się w grupy (konstelacje). Umiejętna interpretacja ich występowania pomaga podjąć decyzję diagnostyczno-terapeutyczną i uniknąć błędu zaniechania lub opóźnienia diagnostyki. I tak: u chorych z kłębuszkowym zapaleniem nerek powodującym zespół nefrytyczny stwierdza się białkomocz, krwinkomocz/krwiomocz oraz wałeczki inne niż hialinowe. Im bardziej nasilony stan zapalny w kłębuszkach nerkowych, tym zmiany w moczu bardziej różnorodne, aż do wspomnianego osadu „teleskopowego”. Zmiany te stanowią wskazanie do pilnej diagnostyki specjalistycznej, a jej opóźnienie czy traktowanie współistniejącej leukocyturii jako zakażenia układu moczowego – jak już zaznaczono – jest poważnym błędem.

Dla zespołu nerczycowego typowy jest białkomocz powyżej 3,5 g/24 h, natomiast w osadzie moczu zmiany są skąpe (poza wałeczkami, w tym lipidowymi). W tym przypadku również należy szybko rozpocząć diagnostykę.

Problemem jest interpretacja niecharakterystycznych zmian w moczu, takich jak izolowany białkomocz do 1 g/24 h czy izolowany krwinkomocz lub wałeczkomocz.

Zawsze należy spróbować odpowiedzieć na kilka pytań: jak duży jest białkomocz, czy występuje w każdym badaniu moczu, czy nie jest wynikiem zanieczyszczenia lub niewłaściwego przechowywania moczu, czy nie towarzyszą mu inne nieprawidłowości w badaniu moczu, krwi, stanie klinicznym pacjenta. Podobnie u chorych z krwinkomoczem/krwiomoczem należy wykluczyć zanieczyszczenie, patologię urologiczną (kamica, guz) i pozanerkową (np. zaburzenia krzepnięcia).

Analiza badania ogólnego moczu dostarcza wielu cennych informacji, pod warunkiem że zna się jego ograniczenia i bierze pod uwagę również stan kliniczny pacjenta oraz wyniki badań krwi i obrazowych. Łączna analiza wszystkich danych zmniejsza ryzyko błędów w interpretacji badania moczu i zapobiega opóźnieniu diagnostyki nefrologicznej.