3. Któ­re stwier­dze­nia do­ty­czą­ce pier­wot­nej glu­ko­zu­rii ner­ko­wej są praw­dzi­we?

A. Jest dzie­dzi­czo­na wy­łącz­nie ja­ko ce­cha au­to­so­mal­na re­ce­syw­na

B. W dia­gno­sty­ce róż­ni­co­wej na­le­ży wy­klu­czyć cu­krzy­cę

C. Za­zwy­czaj to­wa­rzy­szy jej wie­lo­mocz

D. Nie pro­wa­dzi do roz­wo­ju prze­wle­kłej nie­wy­dol­no­ści ne­rek

E. Wy­ma­ga le­cze­nia do­ust­ny­mi le­ka­mi hi­po­gli­ke­mi­zu­ją­cy­mi

Wy­bierz ze­staw pra­wi­dło­wych od­po­wie­dzi:

☐1. BD, ☐2. ABCD, ☐3. BCE, ☐4. ABD, ☐5. DE

Pier­wot­na glu­ko­zu­ria ner­ko­wa na­le­ży do tu­bu­lo­pa­tii i jest rzad­kim za­bu­rze­niem czyn­no­ści ce­wek ner­ko­wych. Scho­rze­nie po­le­ga na wro­dzo­nym izo­lo­wa­nym upo­śle­dze­niu zwrot­ne­go wchła­nia­nia glu­ko­zy w cew­ce bliż­szej, co pro­wa­dzi do wy­da­la­nia glu­ko­zy z mo­czem przy pra­wi­dło­wej lub na­wet ob­ni­żo­nej gli­ke­mii. Cho­ro­ba jest dzie­dzi­czo­na au­to­so­mal­nie re­ce­syw­nie lub do­mi­nu­ją­co. Naj­czę­ściej wy­kry­wa­na jest przy­pad­ko­wo, gdyż po­za glu­ko­zu­rią nie wy­stę­pu­ją żad­ne in­ne ob­ja­wy. Pier­wot­na glu­ko­zu­ria ner­ko­wa nie ma zna­cze­nia kli­nicz­ne­go, po­nie­waż do­bo­wa utra­ta glu­ko­zy z mo­czem rzad­ko prze­kra­cza 20 g. W dia­gno­sty­ce róż­ni­co­wej na­le­ży wy­klu­czyć cu­krzy­cę, do­ko­nu­jąc po­mia­ru gli­ke­mii na czczo i po ob­cią­że­niu glu­ko­zą. Cho­ro­ba nie pro­wa­dzi do roz­wo­ju cu­krzy­cy ani po­gor­sze­nia czyn­no­ści ne­rek i nie wy­ma­ga le­cze­nia.

Kon­sul­ta­cja: prof. dr hab. med. An­drzej Wię­cek

4. W chło­nia­ku Hodg­ki­na naj­czę­ściej do­cho­dzi do za­ję­cia wę­złów chłon­nych:

☐1. Szyj­nych

☐2. Pa­cho­wych

☐3. Śród­pier­sia

☐4. Pa­chwi­no­wych

☐5. Za­otrzew­no­wych

U 95% cho­rych z chło­nia­kiem Hodg­ki­na stwier­dza się nie­bo­le­sne po­więk­sze­nie ob­wo­do­wych wę­złów chłon­nych, któ­re nie­kie­dy zra­sta­ją się w gu­zo­wa­te pa­kie­ty. Mo­gą te­mu to­wa­rzy­szyć ob­ja­wy ogól­ne, ta­kie jak: go­rącz­ka, noc­ne po­ty i spa­dek ma­sy cia­ła. Nie­któ­rzy cho­rzy skar­żą się na świąd skó­ry, któ­ry obec­nie nie jest za­li­cza­ny do ob­ja­wów ogól­nych cho­ro­by. Za­ję­cie wę­złów chłon­nych szyj­nych jest naj­częst­sze i wy­stę­pu­je u 60-80% cho­rych. Po­więk­sze­nie wę­złów chłon­nych pa­cho­wych i śród­pier­sia moż­na stwier­dzić u 5-20% cho­rych, a wę­złów po­ni­żej prze­po­ny – pa­chwi­no­wych i za­otrzew­no­wych – u 10%. Przy współ­ist­nie­niu du­żych zmian w śród­pier­siu czę­sto wy­stę­pu­je ka­szel i dusz­ność, a w skraj­nych przy­pad­kach ze­spół ży­ły głów­nej gór­nej. Po­sta­ci po­za­wę­zło­we chło­nia­ka Hodg­ki­na na­le­żą do rzad­ko­ści i stwier­dza się je w oko­ło 5% przy­pad­ków.

Kon­sul­ta­cja: prof. dr hab. med. Wie­sław Ję­drzej­czak

5. Któ­re stwier­dze­nia do­ty­czą­ce dła­wi­cy Prin­zme­ta­la są nie­praw­dzi­we?

A. Isto­tę cho­ro­by sta­no­wi skurcz tęt­ni­cy na­sier­dzio­wej bez or­ga­nicz­nych zmian w jej ścia­nie